جایابی و مقداریابی بهینه منابع تولید پراکنده در سیستم های قدرت با هدف افزایش قابلیّت اطمینان و کاهش تلفات

در این پایان نامه به نحوه ی اعمال الگوریتم hs که یک روش تکاملی جدید و نسبتاً پر قدرت در جستجوی نقطه بهینه می باشد برای حل مسئله با هدف کاهش تلفات و افزایش قابلیّت اطمینان، پرداخته شده است. در اینجا دو روش قدیمی و روش پیشنهادی برای محاسبه اندیس های قابلیّت اطمینان ارائه شده و نتایج شبیه سازی آنها با یکدیگر مقایسه شده است. در روش قدیمی از روی نرخ های خرابی برای المان ها، نرخ قطع بار برای نقاط بارگذاری به دست می آیند. سپس از دید هر گره یا نقطه ی بارگذاری توسط فرمول پواسون احتمال n -‍ بار قطع بار هر گره محاسبه می گردد که n از صفر تا مقدار معمول 4 در نظر گرفته شده است. و بدین ترتیب با در نظر گرفتن احتمال های قطع بار، اندیس های قابلیّت اطمینان محاسبه می گردد. ولی در روش پیشنهادی از روی تاریخچه ی شبکه (یعنی ضرایب خرابی و تعداد ساعات خرابی هر کدام از المان ها) احتمال خرابی آنها را در زمان های آتی با استفاده از توزیع احتمالی پواسون به دست می آوریم و سپس تأثیر خرابی و خروج آن المان را بر روی شبکه بررسی می کنیم. در مقام مقایسه دو روش، با توجه به اینکه روش قدیمی که بر مبنای قطعی بار از دید یک نقطه ی بارگذاری می باشد تنها مقدار توان موجود در آن گره بر اندیس های قابلیّت اطمینان تأثیرگذار خواهد بود. این روش ممکن است که در محاسبه ی قابلیّت اطمینان یک شبکه که هدف فقط برآورد اندیس های قابلیّت اطمینان می باشد، مشکل اساسی و چشم گیری را باعث نگردد، ولی در مسایلی از قبیل جایابی بهینه ی منابع تولید پراکنده، جایابی سوئیچ ها، ریکلوزرها و سایر المان هایی که بر قابلیّت اطمینان تأثیر می گذارند جواب بهینه را به دست ندهد. به این صورت که از دید یک گره که قطعی آن با احتمال مشخص مورد بررسی قرار می گیرد، اگر برنامه در روند جستجوی خود، مکانی غیر از گره مورد بررسی را برای نصب dg پیشنهاد دهد این مکان و مقدار dg پیشنهاد شده تأثیری بر اندیس های قابلیّت اطمینان نخواهد داشت و اگر همان گره مورد بررسی را برای نصب dg پیشنهاد دهد چه بسا که مقدار توان تحویلی dg پیشنهاد شده بیشتر از مقدار بار متوسط آن گره باشد و این مقدار اضافی که قابلیّت تولید شدن را دارد تأثیری در اندیس های قابلیّت اطمینان نخواهد داشت. بنابراین طبیعی است که اندیس های قابلیّت اطمینان با شرایط نا مناسبی محاسبه شده و به مقدار بهینه ی لازم میل نخواهند کرد. همچنین برنامه، تعداد منابع dgی زیادی را برای سقف dg در نظر گرفته شده ارائه خواهد داد که این موارد در نتایج شبیه سازی به خوبی نمایان هستند. ولی در روش پیشنهادی با توجه به اینکه نرخ خرابی المان ها مستقیماً بررسی می گردد و با خرابی هر المان احتمال جزیره ای شدن شبکه به وجود می آید بنابر این برنامه اندیس های قابلیّت اطمینان شبکه را با در نظر گرفتن بار جزیره محاسبه می کند. بنابراین مشکلات موجود در حالت قبل تا حد زیادی مرتفع می گردند به این صورت که در حالت جزیره شدن مجموع توان های تأمین نشده در یک جزیره، بیشتر از مقدار توان گره ها بوده و برنامه، dgهای با سایز بزرگتر را پیشنهاد می دهد که هم انرژی مازاد زیادی برای هر جزیره وجود نداشته باشد و هم تعداد dgهای پیشنهاد شده برای سقف تعیین شده کمتر باشد که این خود هزینه ی برپایی سیستم را در بسیاری موارد به شدت کاهش می دهد. گفتنی است که با توجه به متفاوت بودن ذات روش های موجود، مقایسه ی اندیس های به دست آمده دور از واقعیّت است. ولی با توجه به مطالب ذکر شده در بالا، اندیس های قابلیّت اطمینان در روش پیشنهادی در این پایان نامه منطقی تر و مقبول تر می باشد.