بررسی کنترل ساختاری کانی زایی آنتیموان در منطقه بائوت(نصرت آباد)، جنوب شرق ایران

کانسارزایی آنتیموان بائوت در سنگ های افیولیتی و فلیشی، در شمال غرب زاهدان؛ در امتداد شکستگی های برشی و بصورت رگه و رگچه ای بوجود آمده است. هدف اصلی این پژوهش تحلیل و چگونگی تمرکز کانه زایی آنتیموان در شکستگیها است. با برداشت های صحرایی بعمل آمده از تعدادی گسل (177 گسل)، خش لغزشها و درزه های کششی و برشی (1780 درزه)، تأثیر برش های ریدل و میزان نسبی چرخش در محدوده زون بندی شده محلی در جایگیری و کنترل کانه زایی، محقق شده است. بدلیل نزدیکی منطقه به گسل امتداد لغز نصرت آباد (در 24 کیلومتری)، فعالیت های زون گسلی و سیستم های برشی به طور محلی وجود دارد. تنوع شکستگی های برشی و کششی در زون های گسلی کم عمق موجب شکل گیری شکستگی های برشی ریدل گردیده است. سنگ های داسیتی با راستای شمال، شمال غرب که در 7 کیلومتری معدن رخنمون یافته اند، احتمالاً در ارتباط با کانسارزایی هستند و رابطه ای بین اجزای ساختاری و سیستم های گرمابی در منطقه وجود دارد. در طی فعالیت های زون برشی و ماگمایی تقریباً بعد از زمان ائوسن، شرایط برای حرکت و ته نشست سیالات گرمابی فراهم آمده است. در تداوم اعمال استرس، چرخش های ساعتگرد در شکستگی های ریدل بوجود آمده است. این چرخشها باعث انحراف بلوک های سنگی در طول شکستگی های اولیه گردیده اند که با حضور سیالات تفریق یافته غنی از آنتیموان، تمرکز کانه به طور عرضی در دیواره گسل ایجاد شده است. بیشترین کانسارزایی در نوارهای برشی آنتی تتیک با امتداد 90 تا 110 درجه می باشد. در حالیکه جایگیری کانه در نوارهای برشی سنتتیک (?035 تا ?055) و برشهای p (?320 تا ?330) به میزان کمتر روی داده است. زاویه چرخش و انحراف بلوکها در حدود 20 درجه بصورت ساعتگرد بوده که در اثر تداوم اعمال استرین در زون برشی محلی روی داده است.