بررسی راستای ستون فقرات و آمادگی جسمانی معلولین ضایعات نخاعی

هدف اصلی این پژوهش بررسی راستای ستون فقرات و آمادگی جسمانی معلولین ضایعات نخاعی بوده است. به همین منظور 67 معلول ضایعه نخاعی مرد شامل 37 ورزشکار(16 بازیکن بسکتبال، 15 بازیکن تنیس روی میز و 6 بازیکن تیروکمان) و 30 غیر ورزشکار از مرکز بازتوانی امام خمینی مشهد که بصورت غیرتصادفی هدفدار انتخاب شده بودند، به عنوان آزمودنی در تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها براساس سطح ضایعه، شدت ضایعه، سن شروع ضایعه، مدت زمان پس از شروع ضایعه، مدت زمان ورزش پس از ضایعه، رشته ورزشی و دست برتر به گروه های متفاوت تقسیم شدند. راستای ستون فقرات آن ها توسط اسپاینال ماوس مورد ارزیابی قرار گرفت. عوامل آمادگی جسمانی شامل قدرت، استقامت و انعطاف-پذیری عضلانی توسط آزمون های تعدیل شده براکپورت و فیتنس گرام مورد آزمون قرار گرفت، که برای آزمون قدرت از آزمون پرس سینه، قدرت پنجه برتر و قدرت پنجه غیر برتربا استفاده از داینامومتر، برای آزمون استقامت از آزمون پوش نشسته و برای تست انعطاف پذیری از آزمون های بلند کردن تنه، بالا آوردن بازوها و آزمون توماس استفاده شد. برای مقایسه متغیرهای اندازه گیری شده در گروه های مختلف بر اساس سطح ضایعه، رشته ورزشی و مدت زمان ورزش پس از شروع ضایعه از آزمون آنالیز واریانس و آزمون تعقیبی بن فرونی استفاده شد. همچنین برای مقایسه این متغیرها در گروه های مختلف بر اساس شدت ضایعه، سن شروع ضایعه و مدت زمان پس از شروع ضایعه از آزمونt مستقل و برای بررسی ارتباط بین این متغیرها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. از آزمون خی دو نیز برای بررسی ارتباط بین جهت اسکولیوزیس و دست برتر استفاده شد. در تمام آزمون ها سطح معناداری05/0p? در نظر گرفته شد. شدت کایفوزیس در گروه های دارای سطح ضایعه بالاتر، ضایعه کامل، سن شروع ضایعه کمتر، مدت زمان پس از ضایعه بیشتر، مدت زمان ورزش کمتر پس از ضایعه و غیر ورزشکار، بیشتر بود. شدت لوردوزیس در افراد دارای ضایعه ناقص، مدت زمان پس از ضایعه بیشتر و مدت زمان ورزش بیشتر پس از ضایعه، بیشتر بود. شدت اسکولیوزیس در افراد دارای سطح ضایعه بالاتر، سن شروع ضایعه کمتر، مدت زمان پس از ضایعه بیشتر، ورزشکار و مدت زمان ورزش بیشتر پس از ضایعه، بیشتر بود. میزان عوامل آمادگی جسمانی اندازه گیری شده( قدرت نسبی پنجه برتر و غیر برتر، قدرت نسبی پرس سینه، استقامت پوش نشسته، انعطاف پذیری تنه و بازوها) در افراد دارای سطح ضایعه بالا از افراد دارای سطح ضایعه پایین، کمتر بود. میزان قدرت نسبی پرس سینه و استقامت پوش نشسته در افراد دارای ضایعه ناقص بیشتر از افراد دارای ضایعه کامل بود. میزان قدرت نسبی پنجه برتر و غیر برتر در افراد ورزشکار بیشتر از افراد غیر ورزشکار بود. از میان عوامل آمادگی جسمانی اندازه گیری شده فقط بین قدرت نسبی پنجه برتر و غیر برتر و کایفوزیس همبستگی بالا(7/0r= ، 0/001=p) و معناداری وجود داشت. همچنین در 67 آزمودنی بین میزان لوردوزیس و کانترکچر فلکسورهای ران(78/0r= ، 0/001=p) و بین جهت اسکولیوزیس و دست برتر رابطه ی معناداری(0/001=p) وجود داشت.