تعیین چسبندگی بتن خود متراکم بر بسترهای مختلف بتنی با استفاده از روش های پیچش و انتقال اصطکاک

بتن خود متراکم بتنی است که نیازی به ویبره ندارد و می تواند سطحی صاف و بدون حفره ایجاد کند. به همین دلیل می توان از آن به گستردگی در کارهای تعمیری در سازه های مختلف استفاده نمود. تعیین چسبندگی لایه تعمیری به بتن بستر از موارد بسیار مهم در کارهای تعمیری بتنی است. در این مطالعه، ضمن تعیین چسبندگی بتن و ملات خود متراکم به عنوان لایه تعمیری بر بسترهای مختلف بتنی با به کارگیری روش های انتقال اصطکاک و پیچش و تحلیل رگرسیون خطی و ارائه فرمولی برای تعیین چسبندگی در هر کدام از دو روش و نیز تعیین درجه اهمیت عوامل تأثیر گذار بر مقدار چسبندگی لایه تعمیری به بتن بستر، از منطق فازی و شبکه های عصبی برای مدل سازی و پیش بینی نتایج استفاده شده است. همچنین مقاومت درجای بتن و ملات خود متراکم تعمیری بر بسترهای مختلف بتنی با استفاده از روش پیچش بدون مغزه گیری تعیین شده و با به کارگیری تحلیل رگرسیون خطی به ارائه فرمول مناسب برای تعیین مقاومت درجای لایه تعمیری و درجه اهمیت عوامل تأثیر گذار بر آن پرداخته شده است. در نهایت، با استفاده از منطق فازی و شبکه های عصبی، مقاومت درجای لایه تعمیری پیش بینی شده و به کمک روش اجزاء محدود، تنش برشی در مرز لایه بتن بستر و لایه تعمیری در روش انتقال اصطکاک تعیین شد. مشخص شد که بهترین چسبندگی برای بستر اشباع با سطح دوغابی خواهد بود. همچنین پیش بینی نتایج به کمک منطق فازی و شبکه های عصبی نتایج بهتری نسبت به رگرسیون خطی ارائه می کنند.