تاثیر فسفات آمونیوم به عنوان کود آغازگر بر دوره بحرانی تداخل علف های هرز در سویا glycine max l.)

در آزمایش مزرعه ای و آزمایشگاهی شاخص های فیزیولوژیک رشد سویا، عملکرد و اجزای آن، صفات کیفی سویا، میزان قرائت spad، تراکم و وزن خشک علف های هرز و صفات مربوط به جوانه زنی مورد بررسی قرار گرفتند. از میان هفت گونه علف هرز شناسایی شده، تاج خروس با 4/54 درصد، بیشترین و پیچک با 1/2 درصد کمترین سهم تجمع ماده خشک علف های هرز را داشتند. با افزایش دوره عاری از علف های هرز وزن خشک آن ها به طور معنی-داری کاهش یافت. عملکرد دانه تحت تاثیر رقابت با علف های هرز قرار گرفت، به طوری که افزایش دوره حضور علف های هرز باعث کاهش بیشتر عملکرد دانه سویا گردید. حداکثر کاهش عملکرد در تیمار تداخل کامل مشاهده شد که در مقایسه با تیمار کنترل کامل به میزان 40 درصد کمتر بود. نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین اثرات ساده تیمارهای علف هرز و کود از نظر تاثیر بر درصد پروتئین بذر وجود داشت. در مقابل، تنها کنترل علف هرز به طور معنی داری درصد روغن دانه را افزایش داد. اعمال تیمارهای مختلف علف های هرز تاثیر معنی داری بر کلیه صفات مورد مطالعه به جز عملکرد بیولوژیک داشت، و سطوح مختلف کوددهی بر تعداد نیام در بوته، قرائت spad، وزن خشک علف های هرز، میزان پروتئین، شاخص های فیزیولوژیک رشد، درصد جوانه زنی و وزن خشک ریشه چه معنی دار بود. بر اساس نتایج به دست آمده مشخص گردید که در شرایط کاربرد کود، این دوره برای کاهش قابل تحمل محصول تا حد 5 درصد در مقایسه با تیمار شاهد بدون علف هرز در فاصله 36 تا 62 روز پس از کاشت (مرحله v7 تا r3) و برای 10 درصد کاهش عملکرد در فاصله 43 تا 48 روز پس از کاشت (مرحله v11) بود. بر اساس همین نتایج در شرایطی که کود آغازگر مصرف نشد هم زمان شروع و هم زمان پایان دوره بحرانی تغییر پیدا کرد به صورتی که این دوره برای کاهش قابل تحمل عملکرد دانه تا حد 5 درصد در فاصله زمانی 19 تا 57 روز پس از کاشت (مرحله v1 تا r1) بود و برای 10 درصد کاهش قابل تحمل عملکرد این دوره در فاصله روزهای 24 تا 43 پس از کاشت (مرحله v3 تا v11) بود. بنابراین افزودن کود باعث کاهش دوره بحرانی کنترل علف های هرز سویا گردید