بررسی رابطه بین مهارتهای تعاملی با یادگیری خودراهبر و ارزیابی خودراهبر در بین دانشجویان رشته های علوم انسانی، علوم پایه و فنی مهندسی دانشگاه شیراز (سال تحصیلی 88-89)

مهارت های ارتباطی و تعاملی یکی از مهمترین پیامدهای فرایند تعلیم و تربیت است با عنایت به اهمیت موضوع این پژوهش به بررسی رابطه بین مهارتهای تعاملی با یادگیری خودراهبر و ارزیابی خودراهبردانشجویان گروه های آموزشی(علوم انسانی، علوم پایه و فنی مهندسی) دانشگاه شیراز پرداخته است این پژوهش از نوع کاربردی بوده و برای اجرای آن از روش توصیفی- همبستگی استفاده شده است به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته، شامل سه مولفه مهارت های تعاملی ، یادگیری خودراهبر و ارزیابی خودراهبر بوده که روایی آن از طریق نظرات متخصصان و کارشناسان و پایایی آن از طریق ضریب آلفای کرونباخ محاسبه و 88/0برآورد شده است استفاده گردید جامعه آماری پژوهش، مشتمل بر 7068 نفر از دانشجویان گروه های آموزشی(علوم انسانی، علوم پایه و فنی مهندسی) دانشگاه شیراز بودهاست نمونه آماری با استفاده از روش کوکران 250 نفر برآورد گردیده که از طریق نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با حجم انتخاب شده اند تجزیه تحلیل داده ها در سطح آمار استنباطی از آزمون های همبستگی پیرسون، t دو گروه مستقل، تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی scheffe انجام پذیرفت یافته ها از طریق نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شدند نتایج پژوهش نشان داد که بین مهارت های تعاملی دانشجویان گروه های( علوم انسانی، علوم پایه و فنی و مهندسی) با یادگیری خود راهبر و ارزیابی خودراهبر رابطه معناداری وجود دارد، یعنی هر چه مهارت تعاملی دانشجویان افزایش یابد به تبع آن یادگیری خودراهبر و نیز ارزیابی خودراهبر دانشجویان افزایش می یابد.