تأثیر بکارگیری سیدر و روش پرسینک در برنامه اوسینک روی باروری گاوهای شیری

این مطالعه به منظور بررسی اثر بکارگیری سیدر و روش پرسینک به همراه برنامه اوسینک بر روی نرخ آبستنی گاوهای ماده انجام گرفت. برای انجام این تحقیق از 113 رأس گاو سالم استفاده شد. غلظت گلوکز و بتاهیدروکسی بوتیرات سرم خون با استفاده از روش اسپکتروفتومتری و غلظت هورمون استروژن سرم خون با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد. همچنین اثر برخی عوامل موثر بر روی نرخ آبستنی گاوها از جمله تیمار، مرحله شیرواری، رکورد شیر ماهیانه و دمای محیط مورد مطالعه قرار گرفت. گاوهای موجود در سه گروه آزمایشی اوسینک، پرسینک + اوسینک و سیدر + اوسینک از نظر میزان غلظت متابولیت های خونی و اثر آنها روی آبستنی مورد مقایسه قرار گرفتند. برای این مقایسه از دو مدل زیر استفاده شد: در مدل اول با استفاده از رویه glm نرم افزار sas 9.1 اثر تیمار، مرحله شیرواری، رکورد شیر ماهیانه و دمای محیط بر روی متابولیت های خونی آنالیز و بررسی شد که در این میان تنها اثر رکورد شیر ماهیانه با سطح احتمال 0.05> p بر روی گلوکز سرم خون معنی دار شد. دمای هوا و مرحله شیرواری با سطح احتمال 0.01> p بر روی بتاهیدروکسی بوتیرات سرم خون اثر کاملاً معنی داری داشتند. اثر تیمار و دمای هوا با سطح احتمال 0.01> p بر روی استروژن سرم خون کاملاً معنی دار و اثر رکورد ماهیانه نیز با سطح احتمال 0.05> p معنی دار شدند. شکم زایش و میزان تولید شیر سالیانه بر روی هیچکدام از متابولیت ها اثر معنی داری نداشتند. در مدل دوم با استفاده از رگرسیون لجستیک اثرات متغیرهای مربوط به حیوان و متابولیت های اندازه گیری شده، بر روی آبستنی مورد آنالیز قرار گرفت که از بین عوامل موثر تنها اثر غلظت گلوکز سرم خون (0.01< p) و اثر غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات سرم خون (0.05< p) معنی دار بودند. به این معنی که به شرط ثابت بودن سابر عوامل، با افزایش یک واحد غلظت گلوکز سرم خون، احتمال تبدیل غیر آبستنی به آبستنی 0.03 واحد افزایش و با افزایش یک واحد غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات سرم خون احتمال تبدیل آبستنی به غیر آبستنی 0.22 واحد افزایش می یابد. نرخ های آبستنی در سه گروه آزمایشی با استفاده از روش کای- اسکور و در نرم افزار sas 9.1 با یکدیگر مقایسه شدند، ولی بین آنها تفاوت معنی داری وجود نداشت، با این وجود نرخ آبستنی در روش پرسینک + اوسینک نسبت به روش اوسینک (4.22%) و نسبت به روش سیدر + اوسینک (12.58%) بالاتر بود، که باعث افزایش تعداد دامهای آبستن در طول یک سال می شود. با توجه به نتایج این تحقیق می توان پیشنهاد کرد که برنامه پرسینک + اوسینک روش مناسبی جهت مدیریت تولید مثل و افزایش تولید است.