نقش حافظه در ترجمه شفاهی

حافظه یکی از مهمترین عوامل موثر در ترجمه ی شفاهی است. داشتن یک حافظه ی قوی و سریع از لازمه ها ی یک مترجم شفاهی ماهر است چراکه به علت کمبود وقت، سرعت پردازش اطلاعات و بازگویی آنها به زبان مقصد امری است اجتناب نا پذیر. بطور کلی حافظه ی انسان را میتوان به سه نوع تقسیم کرد: 1-حافظه ی حسی: این حافظه نسبت به محرک های محیطی که توسط حواس پنجگانه ما دریافت می شود حساس است و گنجایش آن نامحدود است اما اطلاعات را فقط کمتر از یک ثانیه در خود نگه میدارد و اگر به آنها دقت کافی شود وارد حافظه ی کوتاه مدت میشوند. 2-حافظه ی کوتاه مدت : این حافظه ، اطلاعات موجود در حافظه حسی را به صورت الگوی تصویری یا صوتی وبه صورت رمز حفظ می کند . مدت باقی ماندن این اطلاعات حدود 30 ثانیه است. با تکرار می توان اطلاعات موجود در حافظه کوتاه مدت را به حافظه بلند مدت منتقل نمود . 3 – حافظه بلند مدت :برای این که اطلاعات وارد حافظه بلند مدت شود یکی از موثر ترین راه های تکرار وتمرین زیاد است . اطلاعاتی که در عرض چند دقیقه وارد حافظه بلند مدت شود تا پایان عمر در آن باقی می ماند . تکرار و تمرین اطلاعات دریافتی باعث ماندگاری آنها در حافظه ی بلند مدت میشود در غیر اینصورت آنها فراموش خواهند شد. فراموشی در حافظه ی بلند مدت به معنای عدم امکان دسترسی به اطلاعات ذخیره شده در مغز میباشد. یکی از عوامل دیگر فراموشی تداخل در حافظه هنگام یادگیری مطلب جدید و یا بازیابی مطالب قدیمی مشابه میباشد. تداخل زبانی از پدیده های رایج در هنگام ترجمه ی شفاهی و یا هنگام یادگیری دو زبان است که از نظر ساختاری یا واژگانی به هم شباهت دارند. تداخل زبانی در هرکسی با هر میزان توانایی هوشی ممکن است اتفاق بیافتد و فقط با تمرین تکنیک های ترجمه میتوان با آن مقابله کرد.دانیل ژیل برای ترسیم تداخل زبانی در حافظه ی بلند مدت آنرا به دو قسمت فعال و غیر فعال تقسیم کرده است که در آن کلماتی که بطور دایم استفاده میشوند در بخش فعال و کلماتی که به ندرت استفاده میشوند در بخش غیر فعال آن جا میگیرند. صحبت کردن بیش از هر چیز باعث جایگیری کلمات در بخش فعال حافظه میشود. کسی که کلمات یک زبان را در بخش غیر فعال حافظه اش دارد برای جستجو و بازیابی آنها به انرژی و وقت بیشتری نیاز دارد بنابراین هنگام گوش دادن به یک متن شفاهی به زبان خارجی ممکن است دچار مشکل در فهم معنی آن شود در صورتیکه اگر همام متن را بصورت کتبی بخواند کاملا آنرا میفهمد. علت این پدیده این است که سرعت شنیدن کلمات از سرعت پردازش آنها و باز یابی آنها از حافظه ی بلند مدت بیشتر است و با هم همخوانی ندارد ، چراکه کلمات در قسمت غیر فعال حافظه واقع شده اند و دسترسی به آنها وقت بیشتری میبرد، درصورتیکه اگر فرد از این کلمات و ساختارها استفاده ی فعال کرده بود ( آنها را در صحبت هایش بطور شفاهی تولید کرده بود) در قسمت فعال حافظه اش جای میگرفتند و سریعا قابل بازیابی و پردازش بودند.