نسبت حکمت وتمثیل دراندیشه ابن سینا با تاکید بررساله حی بن یقظان

چکیده ارائه این پژوهش در راستای طرح صحیح و منقحی از بازخوانی تأملات و اندیشه های ابن سینا مبتنی بر رابطه حکمت و تمثیل وی به شیوه توصیفی و تحلیلی و پرداخت منسجم و نظام مند سیر اندیشه ابن سینا از تأملات فلسفی و گرایشات عقلی تا تأملات عرفانی و تمثیلی در نظام فکری وی و بیان کیفیت رابطه مطرح در این میان هدف نهایی و مطلوب بوده است . برای بیان چنین رابطه ای مورد بررسی قرار گرفته شده است . چنان که در تحلیل و بررسی این « حی? بن یقظان » رساله تمثیلی رساله همان اصول و مبانی فلسفی ابن سینا را می یابیم که در قالب رمز و تمثیل و به زبانی متفاوت تجلی می یابند. آن چه در این رهگذر اهمیت فراوان و برجسته می یابد این امر است که وی اصول و مبانی فلسفی و یافته های عقلی و استدلالی خود را ه رگز مورد رد? و تردید قرار نداده و چه بسا این اصول و مبانی در رسائل تمثیلی وی پایه ای است برای فراتر رفتن از ساحت عقل و وصول به ماورای عقل و طلب حقیقت. ابن سینا عمدتاً به این مسئله اذعان دارد که انسان می تواند با پیوستن به حقیقتی نامتناهی، حقیقت خویشتن را بازیابد، و این حقیقت نامنتناهی را نیز بیرون از انسان معرفی نمی کند زیرا انسان را موجودی می شمارد که در عین متناهی بودن نامتناهی نیز هست و از سیر در اقالیم درونی می تواند برای تقرب به حقیقت نامتناهی بهره جوید. سیر در نفس خویشتن مسیر و راهی می شود برای تعالی در مراتب وجود و از این مسیر می کوشد نفس را عالمی عقلی کند مشابه عالم عینی و در وصول به این هدف تمثیل را ابزاری برای به کار می گیرد. « حکمت » اتصاف نفس به صفت واژگان کلیدی : حکمت، تمثیل، زبان رمزی، رابطه حکمت و تمثیل، مبانی فلسفه مشاء ، رساله ابن سینا ،« حی بن یقظان » و فهرست