اثرات پری بیوتیک (فرماکتو) بر عملکرد، هیستومورفولوژی روده، قابلیت هضم و برخی پارامترهای خونی در جوجه های گوشتی

دو آزمایش برای بررسی اثرات استفاده از سطوح مختلف پری بیوتیک (فرماکتو) به تنهایی و به صورت ترکیب با پروبیوتیک (آزمایش اول) و اثرات پری بیوتیک و فورمایسین (آزمایش دوم) بر عملکرد، هیستومورفولوژی روده، قابلیت هضم و سیستم ایمنی جوجه های گوشتی انجام گرفت. در آزمایش اول 300 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه (راس 308) به 5 تیمار با 4 تکرار (15 قطعه در هر تکرار) در یک طرح کاملاً تصادفی تخصیص داده شد. این آزمایش به مدت 49 روز انجام گرفت. تیمارها شامل شاهد، سطح توصیه شده پری بیوتیک فرماکتو ( 6/1 گرم در کیلوگرم در دوره آغازین و 85/0گرم در کیلوگرم در دوره رشد و پایانی)، دو برابر مقدار توصیه شده فرماکتو (2/3 گرم در کیلوگرم در دوره آغازین و 6/1 گرم در کیلوگرم در دوره رشد و پایانی)، دو برابر مقدار توصیه فرماکتو و مقدار توصیه شده پروبیوتیک (پری مالاک: 9/0، 45/0 و 225/0 گرم در کیلوگرم در دوره آغازین، رشد و پایانی)، دو برابر مقدار توصیه شده فرماکتو و پری مالاک (پری مالاک: 8/1، 9/0، 45/0 گرم در کیلوگرم در دوره آغازین، رشد و پایانی). در آزمایش دوم از 108 جوجه نر گوشتی 24 روزه در 3 تیمار و 3 تکرار استفاده گردید. تیمارها شامل: شاهد، فورمایسین (1 گرم در کیلوگرم) و فرماکتو (85/0 گرم در کیلوگرم) بودند. نتایج آزمایش اول نشان داد که استفاده از سطوح مختلف پری بیوتیک (فرماکتو) و ترکیب پری بیوتیک و پروبیوتیک در جیره در مقایسه با تیمار شاهد اثر معنی داری بر وزن زنده بدن، میانگین افزایش وزن روزانه، مصرف خوراک و ضریب تبدیل خوراک جوجه های گوشتی درکل دوره آزمایشی نداشت (05/0p) میزان تیتر آنتی بادی نیوکاسل در مقایسه با گروه شاهد شد. ترکیب پری بیوتیک و پروبیوتیک به طور معنی داری (05/0>p) غلظت تری گلیسرید سرم را نسبت به تیمار شاهد افزایش داد. افزودن دو برابر مقدار توصیه شده پری بیوتیک و پروبیوتیک به جیره پایه به طور معنی دار (05/0>p) ارتفاع پرز ایلئوم و قابلیت هضم ایلئومی ماده خشک، پروتئین خام و ماده آلی را نسبت به شاهد کاهش داد. مخلوط پری بیوتیک و پروبیوتیک موجب کاهش معنی دار (05/0>p) قابلیت هضم مدفوعی ماده خشک، ماده آلی و پروتئین خام شد. نتایج آزمایش 2 نشان داد تیمار فورمایسین نسبت به تیمار شاهد وزن بدن، افزایش وزن روزانه و مصرف خوراک جوجه های گوشتی را به طور معنی داری کاهش (05/0>p) داد. تفاوت معنی داری بین تیمارهای آزمایشی از لحاظ پارامترهای خونی و قابلیت هضم مواد مغذی وجود نداشت (05/0<p). تعیین سطح موثر این مواد افزودنی به تحقیقات بیشتری تحت شرایط محیطی مختلف و چالش های تغذیه ای نیازمند است.