اثر بخشی آموزش کنترل خشم بر افزایش تاب آوری و کاهش اعتیادپذری دانش آموزان پسر مقطع دبیرستات شهرستان کبودراهنگ (استان همدان)

طرح مساله: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی آموزش کنترل خشم بر افزایش تاب آوری و کاهش اعتیادپذیری دانش آموزان مقطع متوسطه در سال تحصیلی 89 – 1388 صورت گرفت. روش پژوهش: طرح پژوهش نیمه تجربی و از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. تعداد نمونه مورد نیاز برای این مطالعه 30 دانش آموز بود ( 15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل). انتخاب نمونه با روش تصادفی خوشه ای صورت گرفت. پس از انتخاب نمونه و جایگزینی تصادفی در دوگروه آزمایش و گواه، آموزش کنترل خشم به مدت 12جلسه در گروه آزمایش اجرا شد. برای جمع آوری داده های مربوط به متغیرهای وابسته، از مقیاس تاب آوری کونور–دیویدسون (2003) (c-drs) ، پرسشنامه ی ابراز صفت –حالت خشم 2 (staxi_2) و مقیاس ایرانی آمادگی به اعتیاد (iaps) استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون t مستقل و ضریب همبستگی مورد تجزیه و تحیل قرار گرفت. یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که آموزش کنترل خشم موجب کاهش اعتیاد پذیری و میزان خشم و افزایش میزان تاب آوری در دانش آموزان شد. همچنین نتایج روشن ساخت که تاب آوری، متغیر واسطه ای میان کنترل خشم و اعتیاد پذیری است. نتیجه گیری: یافته های پژوهش نشانگر اهمیت کنترل خشم در کاهش میزان اعتیاد پذیری و ارتقای تاب آوری نوجوانان است. از این رو با اتخاذ رویکردهایی در جهت آموزش کنترل خشم در میان کودکان و نوجوانان، می توان گام مهمی در جهت پیشگیری از سوء مصرف مواد و افزایش تاب آوری در میان نوجوانان برداشت. کلید واژه: آموزش کنترل خشم، تاب آوری، اعتیاد پذیری، دانش آموزان.