نشانگان زبان پریشی در یک شخص دوزبانه کرد-فارس و کاربردهای آن در آموزش زبان: مطالعه موردی

به منظور تکمیل مطالعات در حیطه زبان پریشی دوزبانه، موارد دوزبانه مختلفی باید مورد بررسی قرار گیرند. به دلیل کمبود مطالعات مربوط به زبان پریشی در ایران، بررسی حاضر به دنبال این اهداف است: (1) بررسی مهارت های زبانی آسیب دیده، (2) تشخیص الگوی بهبود زبان ها، وهمچنین (3) معرفی متغیرهای تاثیرگذار بر الگوی بهبود زبان ها دریک شخص زبان پریش دوزبانه کرد- فارس. شخص مورد مطالعه فردی 40 ساله بود که به دلیل صدمه مغزی به زبان پریشی بروکا مبتلا شده بود. نکته حایز اهمیت این بود که این شخص سابقه 18 سال تدریس زبان و ادبیات فارسی را داشت. جهت بررسی آسیب های زبانی، مهارت زبانی قبل از صدمه مغزی و تاریخچه دوزبانه بودن، نسخه های همسان و استاندارد شده آزمون زبان پریشی دوزبانه (پردی ، 1987)در زبان های کردی و فارسی به ترتیب اجرا شدند. سپس عملکردهای شخص دوزبانه در آزمون ها ازجهت کمی و کیفی مورد مقایسه و ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها حاکی از زبان پریشی بروکا بودکه شامل مهارت های ادراکی مناسب و مهارت های گفتاری غیرروان و کاهش یافته در هردوزبان بود. الگوی نهایی بهبود زبان ها، الگوی ناهمسان بود که در آن زبان دوم (فارسی) نسبت به زبان اول (کردی) بهبود بیشتری یافته بود و آسیب های کمتری داشت. الگوی بدست آمده به متغیرهای مختلفی نسبت داده شد ازجمله نوع زبان پریشی، مهارت های زبانی پیش از آسیب مغزی، ویژگی های خاص هرزبان، وهمچنین سن، محیط وشیوه یادگیری هر زبان. علاوه برا ین متغیرها، تجربه آموزش زبان دوم نیز مورد بررسی قرار گرفت. بطور کلی، بررسی حاضر نشان داد که مجموعه ای از متغیرهای اصلی می توانند بر آسیب های زبانی و الگوی بهبود در افراد زبان پریش دوزبانه تاثیر داشته باشند. علاوه بر این نتیجه گیری، نکاتی کاربردی برای تئوری های یادگیری زبان مطرح شدند