تحلیل ساختاری پهنه ی برخوردی کوهزاد زاگرس در منطقه ی غرب الیگودرز

در پهنه برخوردی کوهزاد زاگرس سبک ساختاری از بخش داخلی (پهنه سنندج – سیرجان) به سمت بخش خارجی (زاگرس) به ترتیب از سبک ستبر پوسته به سبک نازک پوسته تغییر می نماید. در این پهنه، گسلهای راندگی با روند شمال باختر- جنوب خاور و شیب به سمت شمال خاوری، قدیمی ترین واحدهای ترادف رسوبی را به سطح رسانده اند. بر اساس الگوی دگر شکلی، پهنه برخوردی کوهزاد زاگرس را می توان به دو محدوده مشخص که توسط راندگی اصلی زاگرس (main zagros thrust) از یکدیگر جدا شده اند، تفکیک نمود، بخش خارجی عمدتاً ساختار راندگی فلسی نازک پوسته دارد، اما بخش داخلی دارای کوتاه شدگی بیشتر، دگر شکلی پی سنگ و ساختار دوپلکسی است. در بخش داخلی سفره های راندگی متعددی که از سنگهای دگرگونی منشاء گرفته اند و تا پیشانی راندگی اصلی زاگرس پیشروی نموده اند، گسترش یافته است. مکانیسم حرکتی این سفره های راندگی، گرانشی و زمینساختی بوده و تا مسافت هایی از 2 تا 20 کیلومتر جابجا شده اند. علاوه بر گسل های پی سنگی موازی روند زاگرس (گسل اصلی جوان زاگرس)، گسل های پی سنگی عمود بر روند زاگرس (در اینجا بنام گسل پی سنگی ازنا معرفی می شود) نیز دگر شکلی منطقه را تحت تأثیر قرار داده اند که سبب تغییر سبک دگرریختی در طول پهنه برخوردی شده اند . بررسی شرایط دمایی برگه های راندگی در منطقه مورد مطالعه و در گذر از بخش داخلی به خارجی کوهزاد زاگرس توسط ریز ساختارهای کانی کلسیت نشان می دهد که بطور کلی دمای دگرریختی در این بخش از زاگرس بالا نبوده و شرایط دگرریختی تنها در بخش داخلی (برگه راندگی قلعه قورچک) به شرایط درجه پایین دگرگونی نزدیک می شود . اما شرایط دگرریختی در بخشهای خارجی (برگه راندگی اشترانکوه ) با شرایط دمای دگرریختی کمربند های چین خورده - رانده نازک پوسته انطباق دارد. به طوری که پهنه برشی این برگه های راندگی کاملا شکنا بوده دمای دگرریختی با استفاده از ماکل های کلسیت دمای پایین دگرریختی (در محدوده کمتر از 200 درجه سانتی گراد) رانشان می دهد .همچنین یک گرادیان حرارتی ملایم از بخش داخلی به بخش خارجی دیده می شود . عمد? گسله های راندگی در این منطقه حالت همگرا داشته و به یک پهنه ریشه ای می رسند. این امر هم در بخش سنگهای دگرگونی در شمال خاور راندگی اصلی زاگرس و هم در بخش شمالی زاگرس بلند مشاهده میگردد. پهنه های ریشه ای در مناطق برخوردی قاره ای به عنوان زمیندرز در نظر گرفته می شوند.راندگی های این محدوده تراکم زیادی دارند و دارای ساختار دوپلکسی هستند و بسیاری از سفره های راندگی از پهنه ریشه ای منشاء می گیرند . به نظر می رسددر منطقه مورد مطالعه گسلهای عمیق بخش داخلی در واقع گسلهای نرمال قدیمی مرحله کششی است که در رژیم فشاری سنوزوئیک وارون بوده و به گسله های رانده تبدیل شده اند .