بررسی تاثیر عصاره آبی دم گیلاس cerasus avium l. بر مدل تجربی بیماری پارکینسونی در موش صحرایی نر

شواهد زیادی در تاثیر استرس اکسیداتیو به عنوان عامل پاتوژن پیشرفت بیماری پارکینسون وجود دارد. آنژیوتانسین ii باعث فعال شدن اکسیدازهای وابسته به nadphمی شود که سوپراکسایدها را تولید می کنند. عصاره آبی دم گیلاس در محیط برون سلولی اثرات مهارکنندگی آنزیم مبدل آنژیوتانسین ( ace) را به خوبی نشان داده است.روش ها: موش صحرایی نر با محدوده وزنی 250-200 گرم به صورت تصادفی به 4 گروه شاهد، نوروتوکسین (تزریق6- هیدروکسی دوپامین به داخل جسم سیاه نیمکره چپ )، درمان با عصاره آبی دم گیلاس و کاپتوپریل تقسیم شدند. گروه درمان علاوه بر نوروتوکسین، عصاره آبی دم گیلاس را به مدت 10 روز (7 روز قبل از تزریق نوروتوکسین و 3 روز بعد از آن ) به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. در گروه کاپتوپریل به جای عصاره گیاه ، از کاپتوپریل استفاده شد. در همه گروه ها تست های رفتاری سفتی عضلانی و چرخش بعد از تزریق آپومورفین، اکسیداسیون پروتئین ها، پراکسیداسیون لیپیدها، اندازه گیری آنزیم ace سرمی و مغزی و همچنین مطالعات بافتی انجام شد. نتایج: میزان چرخش با آپومورفین در گروه عصاره آبی دم گیلاس و کاپتوپریل کمتر از گروه نوروتوکسین بود ( 002/0p=)، اکسیداسیون پروتئین ها در بین گروه ها تفاوت معنی داری نشان نداد و پراکسیداسیون لیپیدها در گروه کاپتوپریل کمتر از گروه نوروتوکسین بود ( 033/0p=). همچنین عصاره آبی دم گیلاس و کاپتوپریل توانست آنزیم ace سرم را مهار کند. در بررسی بافتی تعداد نورون های عصبی در گروه عصاره آبی دم گیلاس (1/9 ±1/99) به طور بارزی بیشتر از گروه نوروتوکسین)8/9 ? 2/56( بودند.بحث: عصاره آبی دم گیلاس با خاصیت اثرات مهارکنندگی ace می تواند در درمان بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار گیرد.