رابطه سبک های مقابله ای، خوش بینی، عاطفه ی مثبت و حمایت اجتماعی و شدت علائم اختلال استرس پس از سانحه با رشد پس از سانحه در افراد مبتلا به hiv مثبت

در روانشناسی تحقیقات زیادی در مورد تأثیر منفی حوادث و سوانح ناگوار انجام شده، و تشخیص اختلال استرس پس از سانحه به منظور صورت بندی این اثرات سوء گذاشته می شود. اما این اختلال تنها یک بخشی از واکنش افراد به مشکلات سخت زندگی را توجیه می کند، و تحقیقات جدید نشان می دهند که ممکن است این حوادث باعث تسهیل در ایجاد تغییرات مثبت در زندگی انسان می شود. در منابع از تغییرات مثبت تحت عنوان رشد پس از سانحه یاد می شود. یکی از موضوعات مورد توجه در این حوزه تعیین عوامل تسهیل کننده رشد پس از سانحه است. هدف این تحقیق بررسی نقش سبک های مقابله ای، خوش بینی، عاطفه ی مثبت و حمایت اجتماعی و شدت علائم اختلال استرس پس از سانحه در افزایش رشد پس از سانحه در افراد مبتلا به hiv مثبت در طول یک دوره 6 ماهه بود. برای این منظور نمونه ای به حجم 80 نفر از کسانی که آزمایشات hiv آنها مثبت بود مورد آزمون گیری قرار گرفتند و تمام پرسشنامه های مربوط را تکمیل کردند. سپس به منظور تعیین تغییرات رشد پس از سانحه در طی زمان، 6 ماه بعد از آزمون گیری اول، مجدداً پرسشنامه رشد پس از سانحه توسط همان افراد تکمیل شد. برای تجزیه تحلیل داده ها علاوه بر آمارهای توصیفی از آزمون t وابسته و تحلیل رگرسیون چند گانه استفاده شد. نتایج نشان داد که رشد پس از سانحه به طور معناداری در طی زمان افزایش پیدا می کند و در این افزایش، حمایت اجتماعی، سبک های مقابله ای مسأله مدار و عاطفه مثبت نقش مهمی دارند. این نتایج تلویحاتی در مورد کار بالینی با افراد مواجه شده با ضربه روانی مخصوصاً افراد مبتلا به hiv دارد که بر اساس آن درمانگران باید از امکان وقوع رشد آگاه باشند و به افزایش آن کمک کنند.