تاثیر مهاجرت نخبگان ایرانی در تکوین رویکردهای بابریان به فرهنگ اسلامی (963-932ه.ق)

فرهنگ اسلامی در هند یکی از موضوعاتی است که سیر تطور و تحول آن ارتباط تنگاتنگی با نخبگان ایرانی دارد؛ نخبگانی که در دوران مقتضی و متفاوت زادبوم خویش را رها نموده به دامن سرزمین هند پا می نهادند . از جمله این مقاطع ، سالهای میانی قرن دهم هجریست که شاهد استقرار دو حکومت نوپا و مهم در هریک از سرزمین های هند و ایران هستیم اما آنچه دغدغه انجام این پژوهش بود ، یافتن پاسخی برای این سوالات بود که مهاجرت نخبگان ایرانی که در سالهای آغازین حکومت بابریان (963-932ه.ق)- به هند به چه عللی صورت پذیرفت و چه تاثیری در تکوین رویکردهای بابریان به فرهنگ اسلامی داشت؟ بدین منظور در تواریخ و تذکره ها نام و نشان نخبگانی را جستجو کردیم که در فاصله زمانی این سالها به هند مهاجرت کردند و بعد از طی این مرحله و فراهم نمودن لیستی از فعالیت های نخبگان مهاجر این دوره، به مطالعه دقیق و جزئی در احوال و آثار 6 تن از آنها پرداختیم که به سبب تاثیرگذاری در ارتقاء فرهنگ اسلامی و ارتباط با حاکمان بابری، از مهترین ها به شمار می روند؛ افرادی نظیر خواندمیر، زین الدین خوافی ، قاسم کاهی، یوسف بن محمد هروی، خواجه عبدالصمد شیرازی،میرسید علی تبریزی . در پایان به نتایج جالب و گوناگونی به دست آمد از جمله آنکه مهاجرت این افراد نه تنها سبب انتقال مفاهیم اسلامی زیادی به دهلی – مقر حکومت بابریان – شد بلکه سعی و تلاش آنان، عامل مهمی در بارورساختن برخی از شاخصه های اصلی فرهنگ مانند علم ، مذهب ، ادبیات و هنر درشبه قاره هند شد که در طول پژوهش به آنان خواهیم پرداخت.