تحلیل گفتمان سیاست-اداره به یاری نظریه بازی ها ( مطالعه ای در مدیریت دولتی ایران)

هویت مدیریت دولتی، به مساله رابطه سیاست و اداره بر می گردد. تلاش های نظری و عملی فعالان این حوزه، به صورت بندی سه نگاه متمایز منجر گردیده است؛ نگاه دوگانه گرایان سیاست و اداره، یگانه گرایان و دوگانه گرایان نو. هر یک از این رویکرد ها، مفروضات و شرایط خاص خود را دارد و بنابراین به نتایج خاص خود، منجر می شود. در این جستار، پرسش از رابطه سیاست و اداره در مدیریت دولتی ایران، به صورت بندی متفاوتی انجامید. این تفاوت، ناشی از اتخاذ رویکرد گفتمانی، برای تحلیل بود. به منظور تحلیل گفتمان سیاست – اداره در سپهر حکمرانی ایرانی (در فاصله سال های 1380 تا 1388)، متن های گفتمان ساز بر اساس معیارهای طرد و شمول، انتخاب گردیده و سپس با استفاده از روش نظریه داده بنیاد، مورد تحلیل قرار گرفتند.حاصل تحلیل این بود، که در گفتمان سیاست-اداره در ایران، امر عمومی به مثابه مبنای تعامل دولت و مجلس نقش اساسی دارد و در ساختار گفتمان، دوگان هایی چون جمع گرایی-جمع گریزی ، عطف گرایی-عطف گریزی، نام گرایی – نامگریزی، عاملیت گرایی- پادعاملیت گرایی، فعال سازی-پادفعال سازی، کنش و واکنش به چشم می خورد و در مباحثی چون بودجه و رای اعتماد که مجرای تعامل دولت و مجلس می باشند، بازی های هماوردی، همکاری و همزایی مشهود می باشد. بر اساس پیشنهاد های این جستار، کاستن از بازی های هماوردی و رونهادن به افزایش بازی های همکاری، منجر به بهبود رابطه سیاست-اداره و تحقق اهداف توسعه ای آن خواهد شد.