«ایران, میراث فرهنگی معنوی و جهانی شدن», مطالعه موردی: آثار و اشیاء هنرهای دستی سنتّی

این رساله بارویکردی فرهنگی به جهانی شدن،درصدداست که نشان دهد«میراث فرهنگی معنوی»در فرایند«جهانی شدن فرهنگی»، طبق پارادایم«تلفیق وترکیب فرهنگ ها»می تواند امکان مهمی باشد برای تحقق«تنوع فرهنگی»،«زبان وآرمان مشترک»و«گفتگووتعامل فرهنگی» ؛بگونه ای که در«فرهنگ جهانی»،که پیامد جهانی شدن است،موثر وسهم آفرین باشد. در این راستا«آثار هنرهای دستی سنّتی ایران» که نوعی از میراث فرهنگی معنوی اند و به لحاظ بنیان های «سنّت» و «عرفان» و «تصوّف و فتوّت» صناعت شان مبتنی برحکمت است، بعنوان مطالعه موردی در نظرگرفته شده اند. رابطه و تناسب بین دو موضوع میراث فرهنگی معنوی و جهانی شدن از طریق محور قرار دادن بحث «جهانی بودن» و تأکید بر«هویّت انسانی» و گرایش فطری به «معنویت» برقرار شده است و بدینگونه در روند «معنا و معنویت گرایی» نقش گرانبها و غیرقابل تخمین میراث فرهنگی معنوی به عنوان یک منبع یا ابزار معرفی شده است. بنابراین ارکان اصلی بحث عبارتند از: موضوع «فرهنگ»، با رویکردهای فرهنگ محور، تعامل گرایانه، عام وخاص گرایانه و پارادایم پازلِ فرهنگی، نظریه نسبیّت گرایی فرهنگی؛ و همچنین «جهانی شدن فرهنگی» با پارادایم «تلفیق وترکیب فرهنگ ها» ـ به منظور حضور همه جوامع و فرهنگ ها در جریان تعامل جهانی و «وضعیت کانونی» یافتن آنها. بدنبال این مباحث موضوع «تنوع فرهنگی» و «تعامل فرهنگی» که راه به مسئله «دیالوگ» می برد، و اصلِ فهم یکدیگر و پذیرش و احترام به ارزش ها و معانی غیرخودی را تثبیت می سازد مطرح گردیده است. ازآنجا که این مسئله،وجود زبان و بیان مشترک و رعایت اخلاق را می طلبد،«میراث فرهنگی معنوی»، به مثابه منبعی ویژه برای اخذ معانی مشترک و اخلاقی،آرمانی و جهان روا در نظرگرفته شده اند، و از طریق برشمردن و مصداق آوری اصول و بنیان های «آثار هنردستی سنّتی ایرانی»،و بنیان های «سنّت» و «عرفان»، کسب نتایج مورد نظر میسّرگردیده است. روش تحقیق در این رساله روشی نظری است، که جهت گردآوری مطالب از روش کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است و شیوه تنظیم اطلاعات به صورت توصیفی،تشریحی وتحلیلی می باشد. همچنین استدلال استقرایی و بعضاً قیاسی در خلال برخی مباحث بکار گرفته شده است.