تحلیل زبان عرفانی مولانادر مثنوی و دیوان شمس بر اساس نشانه شناسی

÷عارفان برای بیان تجربیات و اندیشه های عرفانی خود از زبان ویژه های بهره می گیرند که می توان آن را زبان عرفانی نامید. این زبان را می توان به دو بخش زبان عبارت و اشارت تقسیم کرد. از ویژگی های زبان اشارت کاربرد رموز،استعارات و نمادهاست که درک صحیح افکار و آرای عارفانی کهاز زبان اشارت استفاده کرده اند بسته به تأویل و تفسیر دقیق این زبان است. زبان عبارت که در مقایسه با زابن اشارت از پیچیدگی کمتری برخوردار است شامل اصطلاحات و تعابیر عرفانی می شود که در بیشتر متون عرفانی به کار می رود.برای دریافت صحیح آنچه عارف می گوید آشنایی با زبان وب خواه عبارت و خواه اشارت ضروری است. در اواخر قرن نوزدهم دانش نشانه شناسی توسط فردینان دو سوسور و چارلز سندرس پیرس به صورت جداگانه پایه گذاری گردیدو. نشانه هر دالی است که می تواند بر مدلول خاصی دلالت کند. و این مدلول می تواند تأویلی باشد. در زبان از رمزگان زبانی به سوی رمزگان معنایی می رویم. اما می توان از همین رمزگان به سوی دلالت نشانه نشاختی رفت. مولانا جلال الدین رومی یکی از بزرگترین شاعران عارف است که با وجود شروح و تفاسیر متعددی نوشته شده بر آثار وی کمتر به بررسی زبان عرفانی وی پرداخته شده است. هدف از این پژوهش تبیین و تفسیر نشانه های زبان عرفانی مولاناست که بدون شناخت آن دریافت دقیق و صحیح سخنان وی ممکن نیست.