بررسی ارتباط ابعاد کارکرد خانواده و خود- تنظیمی فرزندان

خودتنظیمی یکی از مفاهیم اساسی تأثیرگذار در یادگیری می باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی میزان پیش بینی ابعاد خودتنظیمی فرزندان (راهبردهای فراشناختی، راهبردهای شناختی و انگیزش) توسط ابعاد کارکرد خانواده (پاسخدهی عاطفی، کارکرد هیجانی، درگیری عاطفی، نقش ها و میزان تعهد) می باشد. نمونه پژوهش شامل 397 نفر از دانش آموزان پایه سوم دبیرستان شهر شیراز بودند (207 دختر و 190 نفر پسر). برای سنجش خودتنظیمی از مقیاس خودتنظیمی بوفارد، بوریسورت، وزیو و لاروچه (1995) و برای ارزیابی کارکرد خانواده از مقیاس سنجش کارکرد خانواده (اپشتاین، بالدویین و بیشاب، 1983) استفاده شد. روایی مقیاس ها از روش تحلیل عامل و پایایی آنها به روش ضریب آلفای کرونباخ بررسی شد و نتایج حاکی از روایی و پایایی قابل قبولی برای ابزارها بود. با استفاده از تحلیل رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان قابلیت پیش بینی ابعاد کارکرد خانواده برای ابعاد خودتنظیمی فرزندان مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها نشان داد که پاسخدهی عاطفی پیش بینی کننده فراشناخت فرزندان بود و نقش ها قابلیت پیش بینی شناخت فرزندان را دارد، همچنین کارکرد هیجانی خانواده پیش بینی کننده انگیزش فرزندان است. در بررسی ارتباط متغیرها به تفکیک جنسیت، در دختران، نتایج حاکی از آن بود که بعد پاسخدهی عاطفی، فراشناخت و کارکرد هیجانی، انگیزش آنها را پیش بینی می کند و در پسران، بعد نقش ها قابلیت پیش بینی کنندگی شناخت آنها را دارد.