مقایسه عملکرد بسترهای ثابت و سیالی برای جذب منوکسید کربن موجود در هوا توسط جاذب های جامد

آلودگی هوا در فضای شهرها امری شناخته شده است و اگر به این امر مهم توجه نشود، به تدریج بر مبتلایان به بیماری های ریوی، سوزش چشم و کم شدن دید افزوده خواهد شد و به نباتات و بناهای تاریخی و غیره آسیب فراوان وارد خواهد آمد. تردد وسایل نقلیه ، معمولاً با سوخت گازطبیعی،بنزین یا گازوئیل میباشد و از آنجا که خصوصیات فیزیکی و ترکیب شیمیایی آن در مناطق مختلف دنیا یکسان نمیباشد، باعث میشود که نتوان یافتههای حاصل از مطالعات در یک منطقه را به مناطق دیگر تعمیم داد. کربن اکتیو معمولاً برای جذب بخارهای آلی و گازهای آلاینده از به کار می رود. دو پیکربندی شامل بسترهای کربن ثابت و سیال معمولاً در صنعت برای این فرایند صنعتی به کار می روند این تحقیق، عملکرد چنین پیکربندی هایی را بررسی نموده و یک تحلیل تطبیقی فراهم می کند. ومشخص شد که برای لایه های کم ارتفاع کربن، بستر ثابت ، به نحو موثرتری عمل می نماید. این اختلاف با افزایش ضخامت لایه کاهش یافته و برای بسترهای ضخیم تر از100 میلی متر، کمتر از 5 درصد می شود. با در نظر گرفتن مزایای مختلف بسترهای سیال نسبت به بسترهای ثابت، شامل مقاومت پایین تر در برابر جریان گاز، انتشار بسیار خوب گاز و حداقل احتمال ناخالصی در صورت وجود اجزاء خارجی در داخل گاز، توصیه می شود که حداقل ضخامت لایه برای استفاده بیشتر از 100 میلی متر باشد.