تجزیه ی قرارداد در حقوق ایران و کنوانسیون بیع بین المللی کالا (1980- وین)

«چکیده» هرگاه قسمتی از قرارداد اجرا نشود «تجزیه ی قرارداد» رخ داده است و این پرسش به میان می آید که آیا متعهد قانوناً حق تجزیه ی قرارداد را دارد یا خیر و از زاویه ی دیگر آیا متعهدله حق دارد آن را نپذیرفته ، اقدام به فسخ کل قرارداد نماید یا خیر و قبل از این ها آیا طرفین می توانند حکم این موارد را در قرارداد خود ، بگنجانند یا خیر. در این پایان نامه به دنبال پاسخ به این پرسش ها هستیم. نتیجه ی این تحقیق نشان می دهد که در حقوق ایران مانند کنوانسیون احکام مربوط به تجزیه از قواعد آمره نبوده، امکان تراضی برخلاف آن وجود دارد. در موارد سکوت قرارداد، در حقوق ایران تجزیه امکان پذیر است لیکن از طرف دیگر به متعهدله حق داده شده که آن را نپذیرد و کل قرارداد را فسخ کند اما با تدقیق بیشتر مواردی را می یابیم که تجزیه در صورت وقوع تحمیل شده و متعهدله مجبور به پذیرش آن است. از نظر کنوانسیون اصل بر قابل تجزیه بودن قرارداد است مگر این که استثناهای مقرر شده در کنوانسیون ثابت شودکه در این صورت قرارداد غیر قابل تجزیه خواهد بود و اگر قسمتی از قرارداد اجرا نشود ، متعهدله می تواند کل قرارداد را فسخ کند. واژه های کلیدی : تجزیه ی قرارداد، فسخ جزیی، اجرای ناقص، قاعده ی انحلال، کنوانسیون وین.