بررسی ابعاد لکه های اکولوژیک از نظر زمانی ودر دو سطح مدیریتی (مطالعه موردی: مراتع نیمه استپی پارک ملّی گلستان و مناطق هم جوار)

ملکرد یک چشم انداز بستگی به حفظ و استفاده از آب، خاک و مواد غذایی (که مجموعاً منبع نامیده می شوند) در درون اکوسیستم دارد. لکه های اکولوژیک مناطقی در چشم انداز هستند که باعث تجمع منابع می شوند. در این تحقیق ویژگیهای ساختاری و عملکردی لکه های اکولوژیک در طول دو فصل بهار (مرطوب) و تابستان (خشک) و تحت دو مدیریت چرایی (مرجع و تحت چرا)، توسط روش تجزیه و تحلیل عملکرد چشم انداز lfa مورد بررسی قرار گرفت. منطقه مورد مطالعه واقع در مراتع نیمه استپی پارک ملی گلستان (قرق دشت کالپوش و مناطق اطراف آن) با ارتفاع 1000متر از سطح دریا و بارندگی متوسط 220 میلیمتر است. نمونه گیری با کاربرد تجزیه و تحلیل عملکرد چشم انداز (lfa) در دو منطقه مرجع و تحت چرا و دو فصل بهار و تابستان انجام شد. خصوصیات ساختاری شامل طول و عرض لکه ها، تعداد آنها و متوسط طول فضای بین لکه ای بر روی ترانسکتهایی در مناطق مرجع و تحت چرا با شیب و جهت مشابه در فصل بهار ( اردیبهشت ماه) تعیین گردید. 11 شاخص ارزیابی سطح خاک در لکه های مختلف امتیازدهی شدند. ترانسکتها توسط gps و پیکه های فلزی رنگی نشانه گذاری و در فصل تابستان مجدداً ویژگیهای فوق در طول ترانسکتهای ثابت اندازه گیری گردید. نتایج نشان داد که شدت چرا باعث تخریب ساختار، کاهش ابعاد و کاهش ویژگیهای عملکردی لکه های اکولوژیک در منطقه تحت چرا شده است. عملکرد اکوسیستم مرتعی تحت چرای شدید کاهش یافته بود. ابعاد و ویژگی های عملکردی لکه های اکولوژیک در طول زمان تفاوت معنی داری را نشان ندادند و خشکی کوتاه مدت فصلی بر ساختار و عملکرد لکه ها تأثیری نداشت. عملکرد اکوسیستم مرتعی نیز در طول زمان تفاوت معنی داری نداشت.