بررسی نتایج خصوصی سازی در بهره وری و نگرش کارکنان و اولویت بندی شاخص های بهره وری نیروی انسانی در شرکت فولاد مبارکه با رویکرد تصمیم گیری چند شاخصه ( madm )

چکیده: درراستای سیاستهای دولت جمهوری اسلامی ایران ، خصوصی سازی شرکت فولاد مبارکه دراسفند ماه سال 1385 به اجرا درآمد و هم اکنون پس از گذشت بیش از دو سال از خصوصی سازی با همت کارکنان زحمت کش خود ، پیشتازانه در شکوفایی اقتصاد کشور عزیزمان می درخشد . تحقیق حاضر با عنوان بررسی نتایج خصوصی سازی در بهره وری و نگرش کارکنان و اولویت بندی شاخص های بهره وری نیروی انسانی در شرکت فولاد مبارکه با رویکرد تصمیم گیری چند شاخصه ( madm ) انجام شده است که از نظر روش توصیفی، همبستگی و از نوع میدانی است . جامعه آماری آن را کل کارکنان شرکت فولاد مبارکه به تعداد حدود 7000 نفر می باشند ، تشکیل می دهد و بر اساس فرمول کوکران حجم نمونه آماری 266 نفر تعیین گردید و شیوه نمونه گیری تصادفی ساده می باشد . برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه شامل دو قسمت سوالات مربوط به خصوصی سازی و سوالات مربوط به بهره وری نیروی انسانی است ، استفاده گردیده که برای پایایی آزمون با استفاده از آلفای کرونباخ که عدد 956/0 برای قسمت خصوصی سازی وعدد 922/0 برای قسمت بهره وری نیروی انسانی به دست آمده است . تجزیه و تحلیل های انجام شده در تحقیق با استفاده از برنامه نرم افزار spss در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی انجام گرفته است و از آزمون های ناپارامتری رتبه ای فریدمن، آزمون t و تحلیل واریانس نیز استفاده شده است . همچنین برای رتبه بندی شاخص های بهره وری نیروی انسانی از رویکرد تصمیم گیری چند شاخصه ( madm ) استفاده شده است . نتایج تحقیق نشان داد که : الف) مواردی همچون واگذاری سهام به کارکنان ، دلبستگی لازم را برای بالا بردن تفکر خصوصی کار کردن را در کارکنان افزایش داده است و در مجموع سطح نارضایتی و بی انگیزشی حاصل از عدم امنیت شغلی و عدم آسودگی خاطر آنها ، بسیار ناچیز بوده و خصوصی سازی باعث ایجاد انگیزه و افزایش سطح رضایت درکارکنان گردیده است . ب) جهت گیری کارکنان درراستای سود بیشتر چشم گیر بوده و سعی کارکنان برای کاهش هزینه ها در جهت سودآوری شرکت افزایش داشته است. ج) در رتبه بندی عوامل موثر در افزایش بهره وری منابع انسانی ، عوامل فردی را اولین عامل موثردر افـزایش بهــره وری و عوامل محیطی ، شغلی و سازمانی ؛ به ترتیب دومین، سومین و چهارمین اولویت در تأثیر گذاری بر بهره وری منابع انسانی را دارا می باشند.