اثر برهمکنش علف هرز، تراکم گندم و نیتروژن بر ویژگی های رشد و عملکرد گندم دیم

به منظور بررسی اثر برهمکنش علف هرز، تقسیط نیتروژن و تراکم گندم بر ویژگی های رشد و عملکرد گندم دیم، آزمایشی مزرعه ای به صورت طرح کرت دو بار خرد شده با 4 تکرار در سال 87-1386 و 88-1387 در دانشگاه شیراز اجرا شد. در این آزمایش فاکتور اصلی تیمار علف هرز و بدون علف هرز، فاکتور فرعی شامل تراکم کاشت گندم در 4 سطح (100، 120، 140 و 160 کیلوگرم در هکتار) و فاکتور فرعی فرعی، تیمار تقسیط نیتروژن به میزان 100 کیلوگرم در هکتار در 5 سطح(صفر-کامل، یک سوم- دوسوم، نصف-نصف، دوسوم-یک سوم و کامل-صفر) بود. نتایج نشان دادند که اثر برهمکنش علف های هرز، تراکم کاشت و تقسیط نیتروژن، بیشترین تعداد سنبله در متر مربع (134) در تیمار بدون علف هرز، تراکم 120کیلوگرم بذر در هکتار و تقسیط یک سوم- دو سوم بدست آمد و بیشترین تعداد دانه در سنبله در تیمار بدون علف هرز و تراکم 100 کیلوگرم بذر در هکتار و تقسیط یک سوم- دو سوم بدست آمد. در سال اول نتایج نشان داد که در اثر بر همکنش علف های هرز، تراکم کاشت و تقسیط نیتروژن، بیشترین عملکرد دانه (07/440 کیلوگرم در هکتار) در تیمار بدون علف هرز، تراکم کاشت 120 کیلوگرم بذر در هکتار و تقسیط یک سوم- دو سوم و کمترین عملکرد دانه (7/47 کیلوگرم در هکتار) در تیمار با علف هرز، تراکم کاشت 100 کیلوگرم بذر در هکتار و تقسیط صفر- کامل بدست آمد. در این پژوهش در هر دو سال بیشترین وزن خشک علف های هرز (5/367 کیلوگرم در هکتار در سال اول و 8/1603 کیلوگرم در هکتار در سال دوم) در تراکم کاشت 100 و کمترین وزن خشک علف های هرز (5/247 کیلوگرم در هکتار در سال اول و 523 کیلوگرم در هکتار در سال دوم) در تراکم کاشت 160 حاصل شد. عملکرد در سال دوم صفر بود که احتمالا به دلیل دمای بسیار پائین در مرحله گل دهی و سنبله دهی و افزایش احتمال سرمازدگی بوته ها در اوایل اردیبهشت بوده است.