عوامل اثرگذار بر تولید دانش در پروژه های عمران شهری (نمونه موردی شهرک جم)

بهبود عملکرد پروژه ها و برنامه ها، یکی از دغدغه های بزرگ ذی نفعان آنها است. این دغدغه به ویژه در پروژه های عظیم سرمایه ای که علاوه بر ابعاد اقتصادی و فنی دارای ابعاد اجتماعی نیز هستند، بیشتر است. یکی از مشکلات حاد موجود برای مدیریت موثر دانش در این پروژه ها، عدم اطلاع از الگوی تولید دانش و ویژگی های آن است که برخورد هوشمندانه و منعطف با مدیریت دانش را ناممکن می سازد. لذا مدیریت کشف و تجمیع دانش در این نوع پروژه ها به عنوان مهم ترین راه پند آموزی و بهبود عملکرد مطرح می باشد. در این پژوهش، سعی شده است تا موضوع تجمیع دانش در پروژه های عمران شهری و الگوی آن از زوایای مختلف مورد مداقه قرار گیرد به این منظور پروژه شهرک جم جدید به عنوان موردکاوی مورد بررسی قرار گرفته است. به این منظور سه دسته بندی، بر حسب مراحل چرخه حیات پروژه، حوزه های دانش مدیریت پروژه و حوزه های ذی نفعان مدیریت پروژه مد نظر قرار گرفته است. همچنین برای بررسی ویژگی های دانش نیز یک دسته بندی بر اساس احتمال کاربرد دانش، اثرات کاربرد مجدد دانش، امکان توسعه قلمرو کاربرد دانش و سهولت کاربرد به کار رفته است. جامعه آماری این پژوهش شامل مستندات ومدارک و همچنین ذی نفعان این پروژه است. در مورد اول صد درصد جامعه مورد بررسی بوده و در مورد دوم، بر حسب نمونه تصادفی دسته بندی شده انتخاب و مصاحبه شده است. شیوه تحلیل اطلاعات به صورت بررسی توصیفی، تحلیل روند، تحلیل همبستگی و تحلیل عاملی بوده است. یافته های این پژوهش حاکی از آن است که مرحله اجراء در میان مراحل مختلف چرخه حیات پروژه حاوی بیشترین تولید دانش است. از میان ذی نفعان نیز بخش طراحی و مهندسی و از حوزه های دانش، حوزه مدیریت پیمان و مدیریت زمان دانش آفرینان عمده اند. این یافته ها می تواند مبنایی برای طراحی سیستم های بهره ورتر مدیریت دانش به ویژه در پروژه های عمران شهری باشد.