رابطه باورهای انگیزشی و راهبردهای یادگیری با عملکرد تحصیلی و تعلل در دانش آموزان پسر دبیرستانی شهر بوشهر

هدف پژوهش حاضر بررسی روابط ساده و چندگانه راهبردهای یادگیری خودگردان و راهبردهای انگیزش برای یادگیری با تعلل و عملکرد تحصیلی در دانش آموزان سال اول دبیرستان است. نمونه مورد مطالعه در این پژوهش 300 نفر از دانش آموزان سال اول دبیرستان های شهر بوشهر می باشد که با روش نمونه گیری تصادفی از میان کلیه ی دانش آموزان سال اول دبیرستان این شهر که در سال تحصیلی 87-88 مشغول به تحصیل بوده اند انتخاب شده اند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه ی راهبردهای یادگیری خودگردان (slrs)، پرسشنامه ی راهبردهای انگیزش برای یادگیری (qlsm)، آزمون تعلل تاکمن، پرسشنامه ی خود اثربخشی عمومی (esg)، مقیاس اضطراب امتحان (tai) و مقیاس تعلل شوارزر، اسمیتز و دی هل می باشند. در این پژوهش روشهای آماری ضریب همبستگی ساده و رگرسیون برای تحلیل داده ها مورد استفاده قرار گرفتند. طبق نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون، از میان راهبردهای یادگیری خودگردان به عنوان متغیرهای پیش بین عملکرد تحصیلی، فقط راهبرد خودپیامدی پیش بینی کننده عملکرد تحصیلی است همچنین از میان راهبردهای یادگیری خودگردان به عنوان متغیرهای پیش بین تعلل، به ترتیب راهبردهای یادگیری مرور نکته ها، خودارزشیابی، خودپیامدی و مرور متن کتاب ها پیش بینی کننده های تعلل هستند. همچنین از میان راهبردهای انگیزش برای یادگیری به عنوان متغیرهای پیش بین عملکرد تحصیلی، به ترتیب راهبرد انگیزشی خودکارآمدی، راهبرد انگیزشی ارزش های درون زاد، و راهبرد انگیزشی اضطراب امتحان پیش بینی کننده برای عملکرد تحصیلی هستند. همچنین از میان راهبردهای انگیزش برای یادگیری به عنوان متغیرهای پیش بین تعلل، به ترتیب راهبرد انگیزشی ارزش های درون زاد، راهبرد انگیزشی اضطراب امتحان، راهبرد انگیزشی خودگردانی و راهبرد انگیزشی خودکارآمدی پیش بینی کننده برای تعلل هستند.