فرزندآوری به مثابه یک مساله اجتماعی: رویکردی برساخت گرایانه بر عمل سزارین در شهر تبریز

زایمان یک نوزاد رویدادی ماوراالطبیعه می باشد و معنای آن مافوق جریانات فیزیولوژیکی است که در این مقوله رخ می دهد. زایمان همواره تفکرات زنان را نسبت به خودشان شکل می دهد و تاثیر زیادی بر بهداشت روانی و اجتماعی مادران و اعضای خانواده آنان دارد. امروزه زایمان دیگر نه امری طبیعی بلکه به صورت امری پزشکی در آمده است. رشد نرخ سزارین در سطح جهانی و همچنین در ایران نشان می¬دهد که زندگی زنان پیش از پیش پزشکی شده است تا جایی که زنان در دوره بارداری و زایمان به مهارت پزشکان متخصص نیاز پیدا می¬کنند. این پژوهش با هدف مطالعه تغییرات اتفاق افتاده در نهاد فرزندآوری، سزارین را به مثابه یک مساله اجتماعی می نگرد و به جای تاکید بر عوامل ساختاری و عینی در بررسی مسائل اجتماعی، برعوامل ذهنی و عنصرآگاهی و نسبیت تاکید می¬کند. رویکرد نظری این پژوهش برساخت¬گرایی اجتماعی می¬باشد که مسائل اجتماعی را به عنوان ادراکات و معانی ذهنی در نظر می¬گیرد. بعد جامعه¬شناسانه سزارین مهمترین قلمروی است که در این پژوهش به آن پرداخته می¬شود. در این پژوهش از روش کیفی(مصاحبه) برای جمع¬آوری داده¬ها استفاده شده و با استفاده از نظریه بنیادی کار استخراج و تحلیل داده ها انجام شده است. نظریه بنیانی کشف نظریه از داده¬هاست که به صورت استقرایی و بر مبنای تحقیق اجتماعی تولید می¬شود. هدف این پژوهش شناخت و برجسته کردن بعد ذهنی عمل جراحی سزارین، شناخت ذهنیت زنان نسبت به زایمان به روش سزارین و چگونگی شکل گیری تصور زنان از زایمان (طبیعی و سزارین) می¬باشد.