بررسی فراوانی درماتیت آتوپیک سگ ها در بیماران ارجاعی به درمانگاه تخصصی دانشکده دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد در بازه ی زمانی یک ساله ( از ابتدای مهرماه 1386 تا ابتدای مهرماه 1387)

هدف از این مطالعه، تعیین شیوع درماتیت آتوپیک/آلرژیک در مشهد (واقع در شمال شرقی ایران) و ارزیابی جنبه های بالینی بیماری با لحاظ دستورالعمل تشخیصی "willemse" و "prélaund" بود. در ارزیابی سابقه و نشانه های بالینی در 111 سگ بیمار مبتلا به مشکلات جلدی، که از مهرماه 1387 تا مهرماه 1388 به بیمارستان آموزشی دانشکده ی دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد مراجعه کردند، درماتیت آتوپیک/آلرژیک در 8 سگ (20/7 درصد) تشخیص داده شد. سگ های نژاد تریر، بیشترین موارد مبتلایان به درماتیت آتوپیک/آلرژیک را تشکیل دادند (6 سگ) که دلیل این امر غالبیت سگ های این نژاد در جمعیت مراجعه کننده ی به بیمارستان ماست. در این مطالعه گرایش جنس ماده به بیماری مشخص گردید. سن سگ های مبتلا به هنگام تشخیص از 6 ماه تا 5/4 سال (متوسط 7/1 سال) بود. خارش بارزترین نشانه ی بالینی در تمامی مبتلایان بود که به صورت موضعی (در 5 بیمار – 5/62 درصد) یا فراگیر در تمام بدن (در 3 بیمار – 5/37 درصد) وجود داشت. در حالی که خارش در اکثر مبتلایان (در 6 بیمار – 75 درصد) غیر فصلی بود، فصلی یا غیر فصلی بودن خارش در دو بیمار به دلیل آن که از آغاز روند بیماری کم تر از یک سال نگدشته بود، قابل تشخیص نبود. ضایعات جلدی به اشکال فراگیر در تمام بدن (64 درصد) یا موضعی (36 درصد) در مناطق سر، گوش ها، گردن، کنار و بالای تنه، زیر بغل و سینه، شکم و ناحیه ی مغابنی، پرینه و پاها حضور داشتند. اوتیت خارجی که در 3 بیمار(5/37 درصد) دیده شد، به صورت یک طرفه یا دوطرفه در اشکال غیر اکسودایی یا چرکی دیده شد.