سبک شناسی در زبان ارمنی

سبک عبارتست از تحقیق ادبی نوعی ادراک در جهان که خصایص اصلی محصول خویش (نظم و نثر) را مشخص می سازد. دانشی که از مجموع جریان های سبکی مختلف یک زبان بحث می کند، سبک شناسی نامیده می شود. سبک شناسی در زبان ارمنی از منابع زبانی ارمنی چون گرابار (زبان قدیم ارمنی)، زبان ارمنی قرون وسطی، زبان ارمنی جدید (ارمنی شرقی و غربی)، زبان محاوره ای، گویشها و زبان عامیانه استفاده می کند. اختلاف شیوه بیان در سبک شناسی "واریانت " نامیده می شود. ارزیابی واریانت ها به عهده سبک شناسی است . در سبکهای مختلف مترادفهای بخصوصی بکار می روند که در اصطلاح به آنها مترادفهای سبکی می گویند. نقش سبکی بعضی از واژه ها و اصطلاحات از طرز بیان آنها نه از معنی اصلی آنها بدست می آید. در یک اثر ادبی واژه های بیگانه و واژه های جدید و قدیم و واژه های متضاد و مترادف نیز نقش سبکی دارند. واژه های جدید را نباید در نوشته هایی که در باره وقایع تاریخی است بکار برد. در زبان ارمنی رمان نویسان در داستانهای تاریخی خود از واژه ها و اصطلاحات گرابار استفاده می کنند. بطور کلی شرط اصلی در سبک سادگی آنست . کوچکترین جزء زبانی دارای ارزش سبکی است . وقتی اثری ترجمه می شود ارزش سبکی خود را از دست می دهد. برای نگهداشتن درستی و سادگی سبک باید حتی الامکان از واژه های مشکل و چندمعنایی پرهیز کرد و زبان را فدای قافیه نکرد.