رابطه شوراهای اسلامی محلی با قوای مجریه، مقننه و قضائیه در جمهوری اسلامی ایران

با عنایت به تاکیدات عدیده ای که در قرآن کریم و سیره معصومین (ع) و سخنان گهربار آنها، در خصوص اهمیت و ارزش مشورت و شوری آمده است، و نیز با عنایت به اینکه بشر پس ازطی مسیر طولانی و تجربه شیوه های متعدد حکومتی و اداری، با توجه به تاثیری که وجود سازمانهای محلی، در رشد، توسعه و شعور اجتماعی مردم داشت و با عنایت به محاسن زیاد آن، به این نتیجه رسید که با اجرای سیستم عدم تمرکز، برای هدایت کشورها، به سوی توسعه و نیز آماده کردن زمینه و بستر برای مشارکت همه آحاد مردم، نسبت به واگذاری امور محلی به سازمانهای مذکور که با رای و نظر مردم محل انتخاب می شوند، اقدام نماید، بطوریکه امروزه ، می توان ادعا کرد که سیستم عدم تمرکز اداری، ضرورتی برای کشورداری در جهان معاصر است، و با عنایت به اینکه تشکیل شوراها از درخواستهای اولیه مردم در جریان انقلاب اسلامی ایران بود، پس از انقلاب ، جهت تحقق فرمان خداوند و ائمه معصومین (ع) و اجابت خواستهای مردم، تشکیل شوراها ، مورد عنایت قرار گرفت. با اختصاص هفت اصل از قانون اساسی به امر شوراها و پس از تصویب قوانین و مقررات مربوط به آن، متاسفانه به دلائل متعدد از جمله بروز جنگ تحمیلی از سوی استکبار جهانی، تا سال 1377 جامه تحقق نپوشید و در آن سال نهایتا به همت دولت جمهوری اسلامی ایران، پس از قریب به یک قرن وقفه، شوراهای محلی در ایران تاسیس شدند.