بررسی میزان شیوع پریکاردیت در فاز حاد انفارکتوس میوکارد در بیماران بستری در بخش ccu بیمارستان خاتم الانبیا (ص ) زاهدان طی سالهای 75-76

در این مطالعه سعی بر این بوده است تا بیمارانی که در بخش ccu بیمارستان خاتم الانبیا زاهدان طی سالهای 75 و 76 با تشخیص پریکاردیت متعاقب mi حاد بستری شده و تحت درمان بوده اند، از چند جهت مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرند. نخست از جهت میزان شیوع کلی این بیماری در بخش مورد نظر و در قدم بعدی بررسی و مقایسه این بیماران از نظر یک سری شاخصها، که عبارت بودند از: مشخصه های کلینیکی، الکتروکاردیوگرافیک . برای اینکه بتوانیم پرونده بیماران مورد نظر خود را مشخص نمائیم، چون بیماری پریکاردیت مبنای تشخیص آن بالین بیمار می باشد، از 3 کرایتریای بالینی جهت جدسازی پرونده استفاده شد. این کرایترها شامل: داشتن سابقه درد تیپیک پریکاردیال-داشتن سابقه فریکشن راب در سمع-و یا داشتن هر 2 حالت فوق. البته این 3 کرایتریا در صورتی برای ما ارزشمند بودند که بیماران از ساعاتی چند بعد از یک mi حاد، تا حداکثر 10 روز پس از ان دچار این شواهد شده باشند. از میان 529 بیمار مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد، تعداد 79 نفر واجد شرایط فوق بودند که بعنوان بیماران پریکاردیتی ثانویه به یک mi حاد جدا شدند. پس از مطالعه پرونده ها و آنالیز داده های بدست آمده نتایج زیر حاصل شدند. 1) میزان شیوع کلی پریکاردیت بدنبال mi حاد، 15 درصد می باشد. 2) از میان کل بیماران پریکاردیتی ثانویه به mi حاد، 59/9 درصد بیماران سابقه درد پریکاردیال را داشتند. 21/5 درصد آنها سابقه فریکشن راب و 19 درصد دارای هر 2 حالت فوق بودند. 3) از میان کل بیماران پریکاردیتی ثانویه به mi حاد، 56 درصد بیماران در اکو شواهدی دال بر افیوژن داشتند و 44 درصد آنها هیچ شواهدی دال بر افیوژن نداشتند. 4) از میان کل بیماران پریکاردیتی ثانویه به mi حاد، 54 درصد دارای تغییرات type i از امواج t آتیپیک بودند و 46 درصد آنها تغییرات type ii داشتند.