مداخله بشر دوستانه ناتو در کوزوو و اصل عدم توسل به زور

در حقوق بین الملل سنتی، مداخله بشردوستانه با مشکل زیادی مواجه نبود زیرا توسل به زور بطور کلی ممنوع نشده بود. اما با تدوین تدریجی اصول ممنوع کننده کاربرد زور در روابط بین المللی از جمله در میثاق جامعه ملل، پیمان بریان - کلوگ، و تکمیل آنها در منشور ملل متحد و همچنین تاکید در دوران پس از منشور، بر اصل عدم مداخله و عدم توسل به زور، و حل مسالمت آمیز اختلافات بین المللی شده است، مداخله بشردوستانه بعنوان امری مطرود و مغایر با حقوق بین الملل در آمد و در مواردی که دولت ها تحت این بهانه دست به اقدام زدند با محکومیت جامعه بین المللی مواجه شدند. بعنوان مثال، مداخلات بشردوستانه هند در پاکستان شرقی، اسرائیل در اوگاندا، تانزانیا در اوگاندا، ویتنام در کامبوج، آمریکا در نیکاراگوئه، از سوی دولت ها و نهادهای بین المللی محکوم شدند.ولی بررسی اقدامات شورای امنیت در دهه کنونی، نشان می دهد در وضعیت هایی که شورای امنیت به دلیل پناهندگی گروه زیادی از انسانها به قلمرو دولت های مجاور، یا گسترش جنگ های داخلی به کشورهای همسایه، یا خطر مرگ برای عده زیادی از انسانها بعلت درگیری های داخلی، صلح و امنیت را در خطر احساس کرده است، مبادرت به مداخله بشردوستانه نموده و واکنش جامعه بین المللی نیز با گذشته، متفاوت بوده است. آنچه ملاحظات دهه اخیر را از موارد قبلی متمایز می سازد این است که مداخلات بشردوستانه دهه اخیر، با مجوز شورای امنیت بوده است. بعبارت دیگر شاهد تحولی بنیادین در توسعه مفهوم صلح و امنیت بین المللی و تسری آن به حقوق اساسی بشر بوده ایم. بطوریکه در حال حاضر عده‏‎‎‏ ای از حقوقدانان بین المللی، رعایت حقوق اساسی بشر توسط دولت ها را از جمله تعهدات ارگا اومنس ‏‎(erga omnes)‎‏ دولت ها تلقی می نمایند و نقص آن را موجب نگرانی جامعه بین المللی می دانند.