بررسی سندرم دلیریوم در بیماران ترومایی بستری در بخش ارتوپدی

در مطالعه ای که پیش رو دارید هدف تعیین میزان شیوع دلیریوم در بیماران ترومایی بستری در بخش ارتوپدی می باشد که این میزان به صورت کلی و نیز به تفکیک متغیرهای سن، جنس، محل تروما، مدت بستری و دریافت بیهوشی عمومی بررسی شده است. روش نمونه گیری مقطعی بوده است به این صورت که از اول اسفندماه 1379 تا بیستم اردیبهشت ماه 1380 (صد و ده روز) تعداد چهارصد بیمار ترومایی بستری در بخش های ارتوپدی شهید رهنمون و افشار تحت معاینه با استفاده از پرسشنامه ‏‎mmes (mini mental state examination)‎‏ قرار گرفتند. بیماران در 48 ساعت اول بستری برای اولین بار و سپس هر 48 ساعت تا زمان ترخیص یا تا اثبات وجود دلیریوم تحت معاینه بوسیله پرسشگر قرار می گرفتند. بیماران با سن زیر 7 سال از مطالعه حذف گردیدند. بررسی های اولیه آماری در این مطالعه نشان داد که 8/81% بیماران مرد و 2/18% زن بودند. پایین ترین سن بیماران 7 سال و بالاترین آن 109 سال بود با میانگین سنی 30 سال و (انحراف معیار) 7/19: ‏‎sd‎‏ سال. بیشترین محل تروما اندام تحتنانی و کمربندی لگنی (6/53%) و بعد از آن اندام فوقانی و کمربند شانه ای (3/32%) و کمترین آن مولتیپل تروما (2/14%) بود. کمترین مدت زمان بستری یک روز و بیشتین آن 74 روز با میانگین 12/6 روز انحراف معیار 5/6 روز بود. از میان بیماران بستری 8/74% بیهوشی دریافت کرده بودند. در بررسی نهایی میزان شیوع دلیریوم در بیماران ترومایی بستری در بخش ارتوپدی بصورت کلی 5/9% بود که این میزان در جنس زن، سن بالاتر، مولتیپل تروما و بیمارانیکه مدت زمان بیشتری را بستری بوده اند بصورت معنی داری بیشتر بود. در بررسی های انجام شده هیچگونه رابطه معنی داری بین میزان شیوع دلیریوم و دریافت یا عدم دریافت بیهوشی مشاهده نشد.