اثر هورمون پکلوبوترازول بر رشد رویشی چند رقم زردآلوی بومی ایران

ایران یکی از کشورهای مهم تولید کننده زردآلو در جهان می باشد. و تولید زردآلو در ایران از اهمیت ویژه ای برخوردار است. با وجود این، میزان تولید زردآلو در ایران در ارتباط با سطح زیر کشت بالای این محصول بوده و مقدار تولید در واحد سطح پایین می باشد. در حال حاضر میزان سطح زیر کشت زردآلود در ایران 28000 هکتار با 240000 تن در سال می باشد، که میزان تولید در واحد سطح 34 درصد استانداردهای جهانی است. یکی از روشهای افزایش تولید در واحد سطح استفاده از کشت متراکم می باشد. به علت فقدان پایه های پاکوتاه کننده برای زردآلو جهت کشت متراکم استفاده از مواد شیمیایی کاهش دهنده رشد رویشی می تواند روشی برای دسترسی به درختان پاکوتاه باشد. با توجه به این هدف، درختان زردآلوی بالغ از ارقام بومی ایران(نصیری، 35 شاهرودی، جهانگیری، شاهرودی و نوری) که در باغ دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس در سال 1373 کشت شده بودند، انتخاب گردید. پکلوبوترازول در دو غلظت 5/0 و 5/1 (گرم ماده موثره برای هر درخت) قبل از بازشدن جوانه ها، بصورت کاربرد خاکی اطراف تنه درختان قبل از بازشدن گلها در اوایل بهار 1377 استفاده شد و اثرات ناشی از آن بر روی رشد رویشی و محصول در فاصله زمانی 1377 تا 1379 مورد ارزیابی قرار گرفت. تاثیرات تیمارهای ‏‎pbz‎‏ بر روی شاخصهای رشد رویشی و زایشی و میزان مواد معدنی برگها بررسی شد. براساس نتایج بدست آمده پکلوبوترازول باعث کاهش رشد رویشی در سطح معنی داری در طول سه سال بعد از کاربرد شد. وزن خشک هرس، رشد شاخه و مساحت سطح مقطع تنه ‏‎(tcsa)‎‏ در درختان تیمار شده کمتر از درختان شاهد بود. نتایج بدست آمده نشان داد که تعداد میوه در هر درخت و تراکم محصول بوسیله این تیمارها تحت تاثیر قرار نگرفت. ‏‎‏‎pbz‎‏ غلظت ازت برگ را کاهش داد اما روی ‏‎ca, k,p‎‏ اثری نداشت. مواد جامد محلول ‏‎(tss)‎‏ میوه بطور معنی داری تحت تاثیر تیمار قرار نگرفت.