تبیین سازمان یابی فضایی سیستم های شهری . پژوهش موردی : استانهای بوشهر و فارس

غالب برنامه ریزان شهری ، بویژه در مکتب ساختارگرایی معتقدند که پدیده های گوناگون فضای زندگی را نمی توان جداگانه و بطور مستقل از یکدیگر مطالعه کرد. لذا پیوستگی اساسی تئوریهای سکونتگاهی شهری و ناحیه ای را می توان در تئوری سیستمها مشخص ساخت. اما اساسا الگوهای ارتباطی و جریانات میان شهرها که خالق پویایی و تولید کننده سازمان فضایی سیستم شهری هستند ، کدامند؟ و چگونه این جریانات در مکانیسم تعادل موثر واقع شده و تحول در سیستم شهری ایجاد می کنند؟ این پژوهش با اعتقاد به اینکه فرم فضایی سیستم شهری استانهای بوشهر و فارس انعکاسی از فرآیندهای اجتماعی و اقتصادی است که در طول زمان طی نموده اند انجام شده است . محدوده مورد مطالعه تحت عنوان منطقه بوشهر و فارس با حدود 115031کیلومتر مربع وسعت در جنوب ایران واقع شده و 3/78درصد از مجموع مساحت استانهای بوشهر و فارس را مشتمل بر 18شهر با جمعیتی معادل 1904981 نفر در مساحتی حدود 46001هکتار در بر دارد. تراکم نسبی جمعیت شهری در منطقه معادل 41/41نفر در هکتار است . با عنایت به ماهیت تحقیق و براساس رهنمودهای کلی برنامه سوم توسعه سوالات اصلی تحقیق در پی شناسایی عوامل و متغیرهای موثر، انسجام و یکپارچگی ، تعادل و یا عدم تعادل در سازمان فضایی سیستم شهری می باشد، بنابراین در این رساله هدف پژوهش ضمن غنا بخشیدن و انسجام دهی به مطالعات موجود در پی به دست آوردن شواهد عینی در خصوص نحوه سنجش سیستم شهری و عوامل موثر بر سازمان یابی آن می باشد تا براساس آن بتوان به ارائه یک الگوی مناسب سازمان فضایی سیستم شهری دست یافت. جهت تبیین سازمان یابی فضایی سیستم شهری فرضیات پژوهش در سه محور به شرح زیر شکل گرفت: 1 - سازمان یابی فضایی سیستم شهری بوشهر و فارس تابعی از مولفه های اقتصادی و اجتماعی است . 2 - با توجه به متغیرهای موثر در منطقه بوشهر و فارس، سیستم شهری منطقه دارای عدم انسجام است . 3 - در سیستم شهری منطقه بوشهر و فارس مراکز شهری دارای عدم تعادل فضایی می باشند.