مزیت یابی در صنعت سیمان

اتخاذ سیاستهای توسعه صنعتی مناسب در مناطق مختلف و مستعد می تواند راهی برای توسعه تجارت و گسترش بازارهای تجاری برای تولیدات صنعتی و نهایتا توسعه اقتصادی باشد. از سیاستهای موفق توسعه در دو دهه گذشته سیاست توسعه صادرات بوده است و مصداق این موقعیت اقتصاد شکوفای جنوب شرقی آسیا است . توجه به توسعه صادرات بدون ارزیابی امکانات ، قابلیت ها، گرایش ها و ساختار صنعتی و تولیدی کشور امکان پذیر نخواهد بود. در این پایان نامه با استفاده از روش محاسبه هزینه منابع داخلی، مزیت نسبی سیمان محاسبه شده است . برای محاسبه هزینه منابع داخلی محصول سیمان، از قیمتهای جاری نیروی کار و سرمایه و سایر عوامل تولید استفاده شده و ارقام آن از میانگین قیمت تمام شده سیمان در کارخانجات کشور بدست آمده است . در این روش صنعتی دارای مزیت نسبی است که ضریب هزینه منابع داخلی آن کوچکتر از یک باشد. در حقیقت هزینه منابع داخلی، هزینه ای است که برای فروش یک واحد از ماده انجام شده است . نتایج بدست آمده در این بررسی نشان می دهد که هزینه منابع داخلی محصول سیمان کشور در سال 1375 براساس نرخ ارز صادراتی، یک دلار معادل 3000 ریال برابر 0/73 بوده و در نتیجه دارای مزیت نسبی بوده است . همچنین در سالهای 1376 و 1377 که آمار کلیه کارخانجات در دسترس نبوده است . با استفاده از آمار قیمت تمام شده کارخانجاتی که طی برنامه اول تا سال 1377 به بهره برداری رسیده اند و براساس نرخ ارز صادراتی، این کارخانجات دارای مزیت نسبی نبوده اند. افزودن قیمت سایه نیروی کار، سرمایه، سوخت و سایر عوامل تولید و با نرخ ارز مذکور، نتایج drc را افزایش خواهد داد. افزایش ضریب هزینه منابع داخلی صنعت سیمان طی سالهای 1375-77 از 0/9 به 1/54 و 1/6 سرمایه گذاری بیشتر در این صنعت را با قیمتها و شرایط کنونی با تردید مواجه می سازد. برای رفع این مشکل تمهیداتی که از سوی دولت در اواخر سال 1377 انجام گرفت (فروش ارز حاصل از صادرات محصول در بازار سهام) کاهش ضریب هزینه منابع داخلی سیمان را به کمتر از یک ممکن می سازد. نتایج این بررسی ضرورت توجه به قیمت تمام شده سیمان و عوامل تعیین کننده آن، برنامه ریزی جهت بهینه سازی انرژی مصرفی و هزینه های مربوط به آن را در خصوص استفاده از روشهای بهینه، کاهش هزینه های ارزی را موفق می سازد.