تحقیقی درباره عوامل موثر در التیام زخم ها

ترمیم پدیده بسیار مهمی است که باوجود آن می توانیم به اعمال جراحی مختلف دست بزنیم . فاکتورهای موثر در ترمیم زخم به دو دسته موضعی و عمومی تقسیم می شوند. فاکتورهای موضعی عبارتنداز : ایسکمی لوکال، دنرواسیون، هماتوم، عفونت (لوکال)، اشعه، استرس مکانیکی، پانسمان، تکنیک جراحی، ماده بخیه، نوع بافت ، بافت مرده، اجسام خارجی. فاکتورهای عمومی عبارتنداز : سن، آنمی داروهای ضدالتهابی، داروهای سیتوتوکسیک ، دیابت ملیتوس ، هورمونها، عفونت (عمومی)، یرقان، بیماریهای بدخیم، سوءتغذیه،چاقی، درجه حرارت ، تروما، هیپوولمی، هیپوکسی، اورمی، ویتامین ها، کاهش روی . بهترین اقدام برای عفونت زخم جلوگیری از بروز آن است و برای جلوگیری از بروز آن بایستی از آلودگی باکتریال پیشگیری کرد و اگر نتوانستیم پیشگیری کنیم لااقل از تکثیر آن جلوگیری کنیم. برای دادن آنتی بیوتیک از سریعترین راه استفاده می کنیم تاغلظت لازم را هرچه سریعتر در زخم فراهم کنیم و این زمان نبایستی از 3 ساعت پس از شروع آلودگی بیشتر شود. دادن آنتی بیوتیک خوراکی پس از بستن زخم و مرخص کردن بیمار ارزش ندارد.باوجود کاربردهای فراوان فلاپ در زخم های آلوده و دیفکت های زخم، هنوز ارزش دبریدمان و شستشوی با فشار زخم در مورد زخم های آلوده دردرجه اول اهمیت قرار دارند. ماده متشکله بخیه ها اهمیت بیشتری از شکل فیزیکی آنها (مونوفیلامان بودن یا پلی فیلامان بودن) درمسئله عفونی شدن زخم دارد. زخم هادراطفال خیلی سریعتر التیام پیدامی کنند. حتی در آنمی شدید (به شرطی که حجم خون کافی باشد) زخم بطور طبیعی التیام پیدامی کند. زخم در دیابتی ها 5 برابر بیشتر ازغیر دیابتی ها در معرض عفونی شدن قرار دارد. استروئیدها با دوز بالاباعث کند کردن التیام زخم و کاهش قدرت زخم می شوند ولی زخم های تمیز در پیوندها با وجود دوزهای بالای استروئیدی شیوع بیشتری از عفونت را دربرندارند و دادن استروئیدها تنها در موارد وجود آلودگی آندوژنوز باعث بالا بردن میزان عفونی شدن زخم می شوند. دوز حاد ودوز واحد استروئید تاثیری در التیام زخم ندارد. ویتامین a اثرات سوء کورتیکوستروئیدها را خنثی می کنند حتی زمانی که بطور موضعی بکاربرده شود. وجود عفونتهای دوردست شیوع عفونت زخم راافزایش می دهند. دوزهای استروژن موجود در قرص های ضد حاملگی یابرای درمان تومورهای پروستات تاثیر در التیام زخم نمی گذارند. یرقان از راه های غیرمستقیم مثل اختلال کارکبدی و اختلال در جذب ویتامین و کاهش تولید فاکتورهای انعقادی و احتمال هماتوم باعث بروز عوارض زخم می گردد و نقشی چند فاکتوره دارد. کاهش پروتئین باعث تاخیر درالتیام زخم می شود. اورمی باعث مهار روند ترمیم می گردد. کمبود ویتامین c نه تنها در روند التیام زخم اثر دارد بلکه ممکن است یک زخم قدیمی را نیز باز کند. تاثیر درترمیم زخم در بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس را می توان با تجویز ویتامین a اصلاح کرد. ویتامینe با دوز بالا مثل استروئیدها تاخیر در التیام زخم می دهد که این اثر سوء با تجویز ویتامین a برطرف می شود. کاهش ویتامین d در بیماران جراحی تاثیری در التیام زخم ندارد.