بررسی وضعیت مدیریت ایمنی در بیمارستانهای آموزشی عمومی دانشگاه علوم پزشکی همدان در سال 1377

پژوهش حاضر به منظور بررسی وضعیت مدیریت ایمنی در بیمارستانهای آموزشی عمومی دانشگاه علوم پزشکی همدان بصورت توصیفی و کاربردی بوده و ابراز گردآوری داده ها شامل پرسشنامه خود ایفا و مشاهده مستقیم پژوهشگر می باشد. جامعه آماری شامل کلیه مدیران بیمارستان بعلاوه سرپرستان آزمایشگاه، رادیولوژی، اتاق عمل و c. s. r، تاسیسات ، خدمات و مترون ها می باشند. برای اینکه پژوهش از دقت بالاتری برخوردار باشد از نمونه گیری استفاده نشده. نیز به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات ، روشهای موجود آمار توصیفی به کار گرفته شد. مختصری از نتایج بدست آمده این پژوهش بشرح زیر می باشد. - کلیه بیمارستانهای مورد پژوهش از نظر تشکیل کمیته ایمنی و داشتن افسر ایمنی سازماندهی نشده بودند. - آموزش ایمنی در 75 درصد موارد بصورت برنامه ریزی نشده بود. روش آموزشی مورد استفاده بصورت چهره به چهره بود و از سایر روشهای آموزشی بهره ای نبرده بودند. کمترین موارد آموزشی ایمنی در واحدهای رادیولوژی، تاسیسات و بخشهای پرستاری بوده و بیشترین موارد آموزش ایمنی در واحدهای خدمات صورت گرفته است . - به کلیه بیمارستانهای مورد پژوهش قانون حفاظت از اشعه، ابلاغ شده است و نیمی از واحدهای رادیولوژی توسط بازرسهای سازمان انرژی اتمی از نظر نشت اشعه، مورد بازرسی قرار گرفته است . سیستم کشف و اعلام حریق در هیچ کدام از بیمارستانها فقط کپسولهای آتش نشانی است . - برنامه بازرسی تجهیزات اطفاء حریق بصورت برنامه ریزی شده در هر 6 ماه یکبار انجام یافته است . - برنامه بازرسی از وسایل الکتریکی، کابلها، وسایل گازسوز، آسانسور، راه پله ها و نرده ها بصورت اتفاقی و یا در هنگامی که نیاز به تعمیرات داشته، انجام شده است . - در 50 درصد بیمارستانهای مورد پژوهش اطلاع حوادث به مدیران در هنگام وقوع و پس از آن با استفاده از تلفن بوده و کمتر به کتبی نگارش شده است . - بیشترین تاسیسات ایمنی در کلیه بیمارستانهای مورد پژوهش ، داشتن ژنراتور برق اضطراری، سیستم پیچ اینگ ، منبع آب مستقل از لوله کشی شهر و سیستم ارت مرکزی بود. میله حفاظتی برق گیر ساختمان در 25 درصد بیمارستانهای مورد پژوهش وجود داشت . - در کلیه واحدهای رادیولوژی وسایل حفاظت فردی موجود بود ولی در واحد تاسیسات هیچگونه وسایل حفاظت فردی مشاهده نشد. در کل می توان نتیجه گرفت که وضعیت مدیریت ایمنی در بیمارستانهای مورد پژوهش مطلوب نیست و بیمارستانها نیازمند تدوین برنامه ریزی استراتژیک ایمنی، کنترل نظارت بر اجرای آن و بهبود مستمر مدیریت ایمنی می باشند.