رساله پیش رو، اجمالاً به تقریر جامعی از تکون تدریجی نظریه «شکل گرا» و «واقع گرا» (تا پایان دوره کلاسیک یعنی آراء «بالاژ» و «کراکوئر»: دهه 60 قرن گذشته) معطوف به پرسش اصلی فلسفه فیلم: «سینما چیست؟»، با ابتناء بر زیرساخت های فلسفی و زیباشناختی آن، در آراء فیلسوفان متقدم پرداخته و ضمن کاوش های تحلیلی و انتقادی، امکان گذار از دوگانه انگاری فلسفی و زیباشناختی «شکل گرا ـ واقع گرا» را مورد توجه قرار دا...

«زیگفرید کراکوئر» به‌مثابه آخرین نظریه‏پرداز واقع‌گرا در دوران کلاسیک، وجه ذاتی ماهیت بازنمایی رسانه فیلم را «مفاهیم بنیادین» و به تعبیر خودش «رویکرد عکاسانه» تلقی می‎کند و خلاقیت‎های فنی را عرضِ ذاتی فیلم می‌شناسد. «راجر اسکروتن»، «بازنمایی» را حد اطلاق به کنشی می‎داند که «علت غایی» خودش باشد. اگر عکس «الف»، تصویرگر موضوع «ب» است، به شرطی عکس «الف» مصداق بازنمایی است، که مقصود اصلی دیدار، عکس «...

به مجموعه‌ی تلاش‌هایی که نظریه‌پردازان سینمایی، برای شناسایی و طبقه‌بندی تأثیر جلوه‌های صوتی، و بطور کلی صدا در فیلم به انجام رسانده‌اند، کارکردگرایی گفته می‌شود. علت این نام‌گذاری این است که این متفکران، مانند بالاژ، کراکوئر و دیگران، تأثیر اصوات را با عنوان کارکرد(هایی) برای صدای فیلم3 دسته‌بندی می‌کنند. در این مقاله قصد داریم به مطالعه‌ی پرسش‌های اساسی کارکردگرایان پیرامون ماده‌ی خام، دامنه،...

به مجموعه ی تلاش هایی که نظریه پردازان سینمایی، برای شناسایی و طبقه بندی تأثیر جلوه های صوتی، و بطور کلی صدا در فیلم به انجام رسانده اند، کارکردگرایی گفته می شود. علت این نام گذاری این است که این متفکران، مانند بالاژ، کراکوئر و دیگران، تأثیر اصوات را با عنوان کارکرد(هایی) برای صدای فیلم3 دسته بندی می کنند. در این مقاله قصد داریم به مطالعه ی پرسش های اساسی کارکردگرایان پیرامون ماده ی خام، دامنه،...