از شاعران برجسته ی سبک هندی در ایران که از سبک های مهم ادب فارسی از اوایل قرن یازدهم تا اواسط قرن دوازدهم است، صائب می باشد. وی تحت تأثیر خصیصه ی مضمون یابی، طبیعت-گرایی و درون نگری این سبک، مضامین زیبایی را در اشعار خود پرداخته است.
ذهن فعال و خلاق، صائب را بر آن داشته است که با نظر به هر عنصر نباتی؛ از دانه های نباتی مانند گندم، جو، ارزن و... گرفته تا گل هایی مانند سنبل، نرگس، لاله، بنفشه، ...