این پژوهش درباره ی انگاره ی شقاوت آرتوست که بسیار مورد بحث توسط متفکران، کارگردانان و نظریه پردازان در حوزه های مختلف فرهنگی و هنری قرار گرفته است . واژه ای که معانی و تفسیرهای آن از حیطهی بیان معمولی فراتر رفته و تبدیل به نوعی نگاه فلسفی به زندگی می شود. این پژوهش در صدد بررسی این مسئله است که آیا می توان این مفهوم را به سینما انتقال داد و خوانش جدیدی از آن در این هنر ارائه کرد و مابه ازایی بر...

این مقاله درباره ی انگاره ی شقاوت آرتوست. واژه ای که معانی آن از حیطه ی کلمه ای معمولی فراتر رفته و تبدیل به نوعی نگاه فلسفی به زندگی می شود. مقاله ی حاضر درصدد بررسی وجوه معنایی و مفهومی این انگاره در سینما است و برآن است تا خوانش جدیدی از آن را در این هنر ارائه دهد. به دستاورد این مقاله؛ انتقال این مفهوم به قالب هنری دیگر (سینما)، با تمام کاستی ها و افزودنی هایش در آثار فیلمساز آوانگارد آمریک...

این رساله در هفت بخش نگارش شده است که به بررسی زیبایی شناسی آیین در پرفورمنس آرت وتحلیل روانشناسی آیین در پرفورمنس آرت ، تئاتر آوانگارد آیینی ، مقایسه آیین در نظریه های آرتو وپرفورمنس آرت وهمچنین مقایسه آیین در آثار ژنه و آرتو می پردازد. هدف ازاین رساله این بود که با بررسی فرایند زیبایی شناسی آیین ها و تحلیل روانشناسی آن به این مهم دست یابیم که تا چه اندازه آیین ها در زیبایی شناسی پرفورمنس آرت ...

چکیده  این تصوّر که مضامین «‌‌خلأ» نزد آنتونن آرتو و «هیچستان» نزد سهراب سپهری به معنای نیستی باشند بیش از حد ساده‌انگارانه و کاملاً خلاف واقع است. در حقیقت خلأ مورد نظر آنها لامکان و لازمانی است پر از امکان هستی، فضایی که در آن «قطعیتِ موجود» جای خود را به «امکانِ وجود» می‌دهد. همان فضایی که در فلسفۀ پدیده‌شناسی پس از عمل اپوخه به دست می‌آید و مطلقاً هر قضاوتی دربارۀ وجود زمانی- مکانی را به حالت ...

پژوهش در پی پاسخی است، بر این مسئله که، چرا" آنتونن آرتو" نظریه پردازتاثیرگذارتئاتر، در اجرای نمایشنامه خاندان چن چی خودموفق نیست؟ این مقاله در صدد اثبات این نظریه است که آرتو در عین رد کردن سبک رمانتیسیسم، درارائه نمایش خاندان چن چی به این شیوه هنری وابسته است . این مقاله نه تنها از طریق نشانه های درون وبیرون اثر اقدام به اثبات نظر خود می کند، بلکه با آوردن نشانه های مستقیم تاثیرات روحی و روان...

رمانتیک ها از نخستین کسانی بودند که در تقابل با قرارداد های محدود کننده ی خیال در بیان دراماتیک، درام شاعرانه را پیشنهاد کردند، چرا که به زعم اینان تئاتری که به خیال انگیز نباشد دروازه های فکر را بر تماشاگر خواهد بست و جایگاه وی را به نظاره گری صرف تنزل خواهد بخشید. آنتونن آرتو نیز متاثر از همین دیدگاه، بعدها در مانیفست «تئاتر شقاوت» امر خیالین را پیوستار ضروری بیان دراماتیک قرار می دهد تا بدین...