عرفان، بنا بر یک تعبیر، معرفت قلب و بصیرت باطن است و چون آن که خود شناخت، یزدان را شناخت. و به موجب «من عرف نفسه فقد عرف ربه» - خودشناسی – مبنا و اساس خداشناسی است. از این رو این پژوهش بر آن است تا ضمن بررسی منشأ تصوف و مراحل نضج و شکوفایی و مشرب های مشایخ صوفیه به تبین برخی اصطلاحات عرفانی بپردازد. و از این رهگذر به رابطه شوق، هیمان، محبت و انتاج آن به غیرت دست یابد. در این پژوهش نظرات عرفای ...

رسالۀ «مشارب الاذواق» میرسیدعلی همدانی ماهیت عرفانی داشته و مؤلف در آن به شرح اصطلاحات و مضامین قصیدۀ «خمریۀ میمیه» ابن فارض مصری پرداخته است. این اثر همچنین شرح و توضیح مسائل علم عروض را نیز دربرمی گیرد. هدف این رساله فهماندن محتوای قصیدۀ عرفانی «خمریۀ میمیه» به سالکان و تشریح مبانی اشارات و معانی عبارات آن به عارفان است. میرسیدعلی در تفسیر این قصیۀ عرفانی، جمال خداوند را مقصود کلی برای لذت وص...

آثار عرفای بزرگ اسلامی بیانگراین حقیقت می باشد که دو عنصر محبت و معرفت نقشمهمی هم در شکل گیری و هم در مرزبندی این آثار وزین داشته اند . هرچند کمتر عارفییافت می شود که آثارش از این دو عنصر مهم بی بهره باشد لیکن طایفه ای از عرفایاسلامی بیشتر معرفت گرا می باشند و عنصر معرفت در آثارشان نمود بیشتری دارد وطایفه ای دیگر محبت گرا می باشند و عنصر محبت و عشق در آثارشان جلوه ی بیشتری دارد .ابن فارض مصری 6...

در عرفان اسلامی از قر نها پیش برخورد بسیار پیشرفته ای با زنان وجود داشتهو در مواردی که لازم بوده مانند مراحل خودسازی و سیر و سلوک، هیچ تفاوتیبین زن و مرد قائل نشده و در مواردی حتی زن را والاتر و ارزشمندتر در نظرگرفته و حقوق فوق العاده ای برای زن قائل بوده است که چون بر پایه دو عنصراصلی یعنی «معنویت و عشق » بوده، زن را به مقام و ارزش شایسته او می رساندو زنان می توانند یکی از واسطه های برتر در عر...

عرفان و ادبیات عرفانی در قالب زبان و اصطلاحات ویژه‌ای تجلی یافته است. عارفان با بهره‌گیری از این زبان، تجربه‌ها و مکاشفات عرفانی خود را ثبت و بیان کرده‌اند. سه اصطلاح التباس و تمثّل و منازله با ویژگی‌های مشترک بسیار، بیان‌کنندۀ گونه‌هایی از تجربۀ رؤیت و کشف و شهود عرفانی‌اند. این سه اصطلاح تأویل‌پذیرند و در سطح رمزی یا محاکاتی زبان عرفان قرار می‌گیرند؛ و پیوند محکمی با مفاهیم محبت و عشق و تجلی ا...

«عشق» یکی از موضوع­های ارزنده­ای است، که بیشتر عارفان و فیلسوفان اشراقی بدان نظر داشته­اند و درباره‌اش به سخنوری پرداخته‌اند. آنان عشق را مبنا و اساس عالم می­دانند که به واسطه­ی آن، همه‌ی موجودات از ادنی تا اعلی، در جنبش­اند و به سوی منبع و منشأ «عشق» یعنی ذات حق تعالی در حرکت هستند. سنائی غزنوی و ملاصدرای شیرازی، دو تن از عارفان و فیلسوفان اشراقی هستند که در آثار و نوشته­هایشان «عشق» نقش کلیدی...

مولانا و فروم، هر دو، «عشق» را یکی از عوامل اصلی ایجاد سلامت روحی و روانی (سلامت معنوی) دانسته­اند و عشق راستین و سالم را، هنر انسان­های سالم و رشدیافته خوانده­اند. «عشق» در آموزه­های آنها نقش محوری دارد و به­رغم فاصله زمانی و مکانی، و اختلاف فرهنگ­ها و تفاوت رویکردها، می­توان اشتراکات فراوانی در کلام آنان مشاهده کرد، که این مطلب حکایت از قرابت روان شناسی فروم با عرفان مولوی در این موضوع دارد. ...