برنامهریزی آموزشعالی در کشور ایران ساخت و ریخت بیش از اندازه هرمی و متمرکز و عمودی داشته است. نهادهای دولتی نقشی خودخوانده در الگوی مداخله حداکثری بر عهده گرفتهاند. این در حالی است که قدرت مناسب و مشروع برای راهبری آموزشعالی قدرت شناختی و علمی–تخصصی و خبرگی حرفهای است و نه قدرت سیاسی و سلسله مراتبی. هدف تحقیق حاضر شناسایی عوامل مؤثر بر ارتقای کمّ و کیف مشارکت اعضای هیئت علمی در برنامهریزی ...