چکیده نمایشنامه اولئانا نوشته دیوید ممت، به رغم که این در دهه 1990 میلادی مباحثات بسیار فراوانی را پیرامون مسئله آزار جنسی و آموزش دانشگاهی برانگیخت، از نظر ساختارِ دراماتیک کمتر مورد بحث منتقدین قرار گرفت. بعد از فرو کش کردن موج اول نقدها و تفاسیر نظری، توجه به لایه های عمیق تر نمایشنامه رفته رفته جای خود را در مباحث نقد نمایشی باز کرد. به عقیده بسیاری از منتقدین، اولئانا چه از حیث ساختار و...

پژوهش حاضر به بررسی تحلیلی هنر تراژیک در تراژدی اصیل در ادبیات قرن هجدهم آلمان می‌پردازد. دلایل درخشش تراژدی در کنار دیگر انواع ادبی ادبیات نمایشی، ساختار و محتوای تراژیک آن است. این بحث بر اشارات ارزندة ارسطو در کتاب فن نویسندگی استوار است و شالودة تفکر تراژدی­نویسان بزرگی مانند لسینگ و فریدریش شیلر نیز برگرفته از همین نکات است. در این پژوهش، نمایشنامة مشهور ژاندارک اثر شیلر مطالعه می‌شود تا س...

تراژدی که از چالش بر‌انگیز‌ترین ژانر‌های ادبی به شمار می‌رود همواره توجه کسانی را که در پی درک بهتر خویش و دنیای اطرافشان بوده‌اند به خود جلب کرده است. قرن‌ها پس از زایش تراژدی در یونان باستان، همواره بزرگ‌ترین نمایشنامه‌نویسان مغرب زمین می‌کوشیدند تا حس خود را نسبت به جنبه‌های تراژیک زندگی در قالب آثاری ماندگار بیان کنند. اما با از بین رفتن تدریجی زمینه‌های لازم برای خلق تراژدی این صورت هنری د...

ارسطو در کتاب فن شعر، با نگاهی ساختاری به تراژدی، آن­را داستانی تراژیک مبتنی بر خطا یا هامارتیا می­داند. در این نگره، رابطۀ محتوای تراژدی با زمان­هاش تشریح نشده است. از آن­رو که خاستگاه تراژدی نه صرفاً آیینی بلکه سیاسی و ملازم با تحولات ساختاری و اجتماعی آتن نیز هست، این ضرورت پیش می­آید که محتوای تراژدی را از منظر سیاسی نیز مورد بررسی قرار داد. از این­رو مقاله حاضر در نظر دارد با امعان نظر به م...

تعزیه و تراژدی، نمایش هایی آئینی و مذهبی همراه با امکانات و ویژگی های مختص خویش هستند. وجود ویژگی هایی چون روایت گری، بدیهه سازی، تعلیق و تعویق حوادث و امکاناتی از این دست در تعزیه و ویژگی-هایی چون تقلید کنش، شخصیت پردازی و وحدت های سه گانه «کنش»، «زمان» و «مکان» در تراژدی از هریک از آنها نمایشی خاص می سازد که با وجود تفاوت های یاد شده، این دو گونۀ نمایشی در وقوع «فاجعه» یا «امر تراژیک» و خاستگ...

تعزیه نمایشی آئینی –مذهبی است که دارای امکانات و ویژگی هایی چون روایت گری، بدیهه سازی، تعلیق و تعویق حوادث و اجرای زنده و از همه مهمتر ارتباط بی نظیر مخاطب و تعزیه، از آن نمایشی خاص می سازد. این ارتباط به نحوی است که مخاطب در تعزیه خود بخشی از شکل گیری نمایش است. آن چه تعزیه را در میان سنن نمایشی دنیا برجسته و ممتاز می سازد ویژگی اخیر آن است. برخی پژوهشگران تاثیر بی مانند تعزیه بر مخاطب را نتیج...

نُرترُپ فرای از منتقدان ادبی اسطوره گراست که به ادبیات به دید صور نوعی می نگرد. فرای در کتاب تحلیل نقد در تبیین نظریۀ «میتوس تراژدی»، به بررسی صور نوعی، ساختار، شخصیت ها و مراحل تراژدی می پردازد. در شاهنامه، دو داستان سهراب و فرود از بن مایه های قوی تراژیک برخوردارند. با توجه به مسائلی از قبیل صور نوعی، ساختار، شخصیت ها و مراحل تراژیک این دو اثر، می توان آنها را در کنار بزرگ ترین تراژدی های جهان ...

در بررسی اساطیر،افسانه،تاریخ و آثار ادبی جهان، به نمونه هایی بر می خوریم که درونمایه و بنمایه آنها نبرد بین خویشان وخویشاوندکشی است ( پدرکشی / پسرکشی / برادرکشی/ زن کشی ). این پدیده به شکل های مختلف در تاریخ ، اسطوره، تراژدی، حماسه، افسانه و روایات مذهبی اقوام و ملل دیده می شود، که علیرغم تفاوت های صوری، از نظر ساختار و طرح کلی و الگوها شبیه یکدیگرند.خویشاوندکشی، انگیزه هایی دارد و شکل هایی؛ هم...

ارسطو در کتاب فن شعر، با نگاهی ساختاری به تراژدی، آن­را داستانی تراژیک مبتنی بر خطا یا هامارتیا می­داند. در این نگره، رابطۀ محتوای تراژدی با زمان­هاش تشریح نشده است. از آن­رو که خاستگاه تراژدی نه صرفاً آیینی بلکه سیاسی و ملازم با تحولات ساختاری و اجتماعی آتن نیز هست، این ضرورت پیش می­آید که محتوای تراژدی را از منظر سیاسی نیز مورد بررسی قرار داد. از این­رو مقاله حاضر در نظر دارد با امعان نظر به م...

شاهنامه فردوسی از آثار ادب کلاسیک ایران است که بسیاری از داستان‌های آن از منظر یک اثر تراژیک قابل بررسی است. سوگ سیاوش به عنوان روایتی کهن با هستۀ تراژیک از جملۀ این داستان-هاست. در این پژوهش داستان سیاوش بر اساس نظریۀ «میتوس تراژدی» نورتروپ فرای ، منتقد کانادایی بررسی شده است. بر مبنای این نظریه، که اصولی جهان‌شمول را در بررسی آثار تراژیک ارائه می‌دهد، داستان سیاوش از مولفه‌هایی همچون ناهمخوان...