از آغاز رنسانس تا به امروز، مسیر اندیشۀ بیشتر دانشمندان به ویژه در جهان غرب بر این تفکر که علم، خاصّه علوم تجربی، یگانه چاره بخش گرفتاری های انسان است، استوار بوده است. براساس این شیوه تفکر، هر پدیده و یا باوری که با ترازوی علم قابل اندازه گیری نبود، بی اعتبار شمرده می شد. این شیوۀ تفکر به کمرنگ شدن امور معنوی و اخلاقی و نیز هنر و شعر منجر شد. یکی از نتایج تحولات مذکور، تنهایی و سرگشتگی انسان ب...