این مقاله به بازنمایی شهر در سینمای ایران در دهههای 70، 80 و 90 میپردازد. رویکرد نظری پژوهش مبتنی بر دیدگاه راب شیلدز در باب «فضاسازی اجتماعی» است. روش تحقیق تحلیل محتوی کیفی است. 18 فیلم انتخاب و تحلیل شدهاند. یافته ها نشان میدهد: در دهه 70 بشتر زمان فیلمها به درون خانه محدود شده است. آن بخشی هم که در بیرون خانه است به ابعاد فیزیکی، جمعیتی، مهاجرت، حاشیهنشینی و مناطق فقیرنشین تقلیل داده ...