مطالعات تطبیقی به عنوان رشته ای که به قیاس و تقابل اختصاص دارد، تنها معطوف به بررسی شباهت ها و تفاوتهای دو یا چند اثر نیست؛ بلکه خود بازتابنده ی دغدغه های سیاسی و اجتماعی نویسندگان می باشد. از آنجایی که هر نویسنده تا حدود زیادی در بر دارنده ارزش ها، آرمانها و باورهای تاریخی، سیاسی و اجتماعی عصر خویش است، مطالعه ی تطبیقی آثار نویسندگانی از ملل گوناگون می تواند پلی باشد در جهت قیاس و تقابل افکار ...

زبانِ طنز از قدرتی بس ژرف برخوردار است؛ قدرتی که در سایة آن گوینده می‌تواند بسیاری از معضلات را بازگو و در بهتر شدن اوضاع تلاش نماید. زمانی که جامعه به بلایا و آشفتگی‌های فرهنگی و اخلاقی فراوانی دچار باشد، بر دامنة طنز، به‌ویژه هجو و هزل افزوده می‌شود. در این مقاله اثبات شد که عطاملک جوینی با طبعِ شوخ و انتقادی خود، همانند بسیاری از شوخ‌طبعان و منتقدان تاریخ این سرزمین، از این ابزار شگفت و تأثیرگ...

چکیده طنز و طنزگویی از انواع ادبی محسوب می شود که در دوره های مختلف و با شیوه های گوناگون کم و زیاد کاربرد داشته و تقریبا هیچ دوره ای در تاریخ ادبیات را نمی توان یافت که در آن به دلایل و انگیزه ها و اهداف مختلف اثری از آثار طنزآمیز وجود نداشته باشد. شاعران و نویسندگان از هر قشر و در هر درجه از بزرگی و معروفیت قرار داشته باشند و در هر موضوعی که به فعالیت بپردازند، قسمتی از آثار خود را به این نو...

با آنکه شاهنامه به عنوان مهم ترین اثر حماسی ادب فارسی همواره مورد توجه بوده ، اما به کاربرد طنز در آن پرداخته نشده است . طنز یکی از مهم ترین محورهای کلامی است که ادبا از آن در بیانی آمیخته با ریشخند و تلخند برای انتقاد و اصلاح نا به سامانی ها و ایجاد آگاهی و بیداری در فرد و جامعه بهره می گیرند . در این پژوهش اهمیت طنز و انواع آن در شاهنامه و شیوه ها و شگردهای طنزپردازی فردوسی بیان شده است. در ب...

چکیده طنز در شعر و نثر فارسی همواره کاربرد داشته و پیشینه ای دیرینه دارد و شاعران و نویسندگان به ویژه زمانی که نمی توانسته اند آزادانه عقاید و افکار خود را بر زبان آورند در پوشش کنایه و طنز سخن می گفته اند؛ سعدی نیز در روزگار خود که دوره فساد و پریشانی ناشی از حمله مغول است زبان طنزآمیز را وسیله ای برای انتقادات اجتماعی از مفاسد و معایب و ویژگی های ناپسند اخلاقی مردم روزگار خود قرار داده که م...

موضوع کاریکاتور کمتر مورد توجه شاعران قدیم قرار داشته است، امّا از دوره ی عباسی به بعد این موضوع رواج بیشتری یافته است و در آثار ابن رومی و جاحظ بیش از دیگران بروز یافته است. آنچه در این پژوهش می آید نگاهی موضوعی به هجویات شاعر عصر اموی جریر بن عطیه الخطفی است که طی آن تصاویر کاریکاتوری وتمسخر آمیز موجود در آن، بررسی می گردد وسبک و اسلوب شعری وهمچنین مضامین کاریکاتوری وسخریه آمیز و عوامل گرایش ...