با تکیه بر جامعیّت قرآن و ارتباط تفسیرى بین آیات آن و احاطه کامل عترت بر معارف قرآن، شیوه تفسیر قرآن به قرآن در سیره تفسیرى معصومان(ع) مورد مطالعه قرار گرفته است.  پیامبر به کنش تفسیر آیات قرآن به صورت متقابل اشاره داشت. در سخنان اهل‌بیت(ع) نیز براى تفسیر قرآن به قرآن چهار اصل مهم شناخته شده است که عبارتند از: جامعیت و مرجعیت قرآن، بهره‌گیرى دانش‌هاى جنبى قرآن، شناخت ظاهر و باطن قرآن و نگرش سی...

یکی از گونه‌های یادکرد امام مهدی(ع) در قرآن، اشاره به حقایق مهدوی ضمن سرگذشت پیامبران و امّت‌های پیشین است. به دلایل متعدد قرآنی و روایی که در این پژوهش به آن اشاره می‌گردد، بسیاری از ویژگی‌های امام مهدی(ع) و دوران ظهور ایشان ضمن آیات قصص قرآن بیان شده است. در واقع آیات و روایات منظرهایی را به روی ما گشوده‌اند که با نگریستن از آن منظرها به قصص قرآن می‌توان اشارات قرآن را به امام مهدی(ع) و روزگار...

بررسی تطبیقی آفرینش زن در قرآن، تورات و انجیل است. قرآن و تورات و انجیل با تفاوتهایی روایت داستان آفرینش آدم )ع( و حوا را نقل می کنند امّا، نکات منفی کتاب مقدّس در قرآن دیده نمی شود ولی روایات موجود در تفاسیر قرآن، رنگ توراتی دارد. نویسنده، پس از توضیح مفهوم واژه »اسرائیلیات« و زمینه های نفوذ داستانهای اسرائیلی به حوزه روایی و تفسیری؛ به تفاوت دیدگاه قرآن، تورات و انجیل در آفرینش آدم )ع( و حوا به...

چکیده ائمّة اطهار(ع) مفسّران راستین قرآن کریم هستند. آنچه امام معصوم دربارة قرآن تفسیر می‌نماید، همان سخن قرآن است؛ چراکه آنان قرآن ناطق‌اَند وعلم تفسیر آن را از رسول خدا(ص) اخذ کرده‌اند. از آنجا که آن بزرگواران داناترین این افراد به معارف قرآن بعد از آن حضرت(ص) می‌باشند، در این تحقیق بر آن شدیم تا به روایات امام باقر(ع) در باب این علوم بپردازیم. مقالة حاضر گونه‌ها و روش‌های تفسیری امام باقر(ع) را...

بررسی و نقد دیدگاه های مفسّران و مورّخان در مورد ویژگی های مصحف علی(ع) است. بر پایه گزارشهای تاریخی، پس از رحلت پیامبر(ص)، حضرت علی(ع) سوگند یاد کرد تا قرآن را جمع نکند، ردا بر دوش نگیرد و به هیچ کاری نپردازد. چون چنین کرد و قرآن را گردآورد آن را بر حاکمان وقت و مردم عرضه کرد امّا آنان نپذیرفتند. اصل جمع آوری قرآن از سوی علی(ع) و تألیف مصحف به دست آن بزرگوار حقیقتی روشن و پذیرفته است. امّا جزئیات ا...

گزارشی مختصر درباره چگونگی گویایی و نطق قرآن است. نویسنده نخست از عمق قرآن و سطوح مختلف معارف آن سخن گفته و سپس به بررسی این مطلب پرداخته است که آیا می توان به طور مستقل و بدون استمداد از اهل بیت(ع) سراغ قرآن رفت و به معارف آن احاطه پیدا کرد یا خیر؟ در ادامه به راه های به نطق درآوردن قرآن پرداخته و آنها را با دو عنوان زیر مطرح می کند:  1. تفسیر قرآن به قرآن  2. رجوع به اهل بیت(ع).