کاربرد مدلسازی فازی برای ارزیابی اثرات تفرج بر وزن مخصوص ظاهری خاک (مطالعۀ موردی: پارک جنگلی نور)

ارزیابی اثرات محیط زیستی روشی مؤثر برای حفاظت از منابع طبیعی است. با توجه به نیاز روزافزون انسان به طبیعت و اثرات نامطلوب استفادة بیش از حد بر محیط زیست از جمله خاک، ضروری است که فرایند ارزیابی آثار محیط زیستی در تعیین اهداف، بررسی شرایط پایه‌ای و همچنین پیش‌بینی و تخمین آثار محیط زیستی اجرای پروژه‌ها، به‌کار گرفته شود. در این تحقیق برای ارزیابی اثرات تفرج بر وزن مخصوص ظاهری خاک در پارک جنگلی نور، از مدلسازی فازی استفاده شد. ابتدا سه منطقۀ تفرج متمرکز، تفرج گسترده و شاهد، انتخاب و سپس یک شبکۀ منظم-تصادفی با 30 قطعه‌نمونه در هر منطقه پیاده شد. در هر قطعه‌نمونه تعداد گردشگر و مدت زمان اقامت به‌عنوان شاخص‌های ورودی محاسبه و وزن مخصوص ظاهری خاک به‌عنوان شاخص خروجی برداشت شد. سپس شاخص‌های ورودی و خروجی، طبقه‌بندی و قواعد فازی بر اساس سیستم استنتاج ممدانی تعریف شد. براساس مقایسۀ نتایج مدل با نتایج داده‌های تجربی، خطای مدل 6 درصد بود که بیانگر دقت مناسب مدل است. نتایج نشان می‌دهد که با افزایش تعداد گردشگران و مدت اقامت آنها در منطقه، وزن مخصوص ظاهری خاک افزایش می‌یابد و زمانی که تعداد گردشگران به 20 نفر و مدت اقامت به 1 ساعت می‌رسد، کوبیدگی خاک به حداکثر می‌رسد و افزایش این دو عامل دیگر تأثیری بر مقدار کوبیدگی خاک ندارد. همچنین نتایج نشان‌دهندۀ توانمندی مدلسازی فازی در پیش‌بینی اثرات فعالیت‌های تفرجی است.